Vandaag stond de TT in Tessenderlo op het programma, team Gelo Compact – dat bestond uit Danny, Pierre en ikzelf – opteerden voor de 40 km, een afstand die volgens velen op het forum van mountainbike.be te kort is. Het hangt er allemaal maar van af hoe snel of langzaam je rijdt denk ik dan altijd.

In elk geval waren de weergoden ons de afgelopen week en ook vandaag gunstig gezind, het parcours lag er al van kilometer 1 mooi en droog bij. Uit ervaring weet je dan dat de snelheid automatisch de hoogte ingaat en dat was hier niet anders.

Evenwel ben je natuurlijk niet alleen op het parcours en met drie kan je hoogstens met wat geluk telkens op dezelfde plaats de wat mindere mountainbikegoden voorbijsteken, het duurde dan ook niet lang of Batman en Robin waren de pist in en ik kon de achtervolging inzetten. Na vrij veel asfalt moest er geklommen worden. Het signaal voor 85% van de aanwezigen om af te stappen zodat we noodgedwongen tussen de wandelaars moesten laveren op de steile klimmetjes. Dat verliep echter vlot want ik moest nergens voet aan grond zetten, toen ik evenwel in een groepje de eerste boomstam tegenkwam en iedereen weeral van de fiets wou dacht ik op slimme wijze over de hoogste kanten de boomstam te springen. Dat voorwiel dat lukte nog wel maar ik had helaas niet voldoende snelheid en moest dus noodgedwongen wat bodemonderzoek verrichten.

Even later moesten we ook een steile helling naar beneden, zo eentje waarvoor men de billen dichtknijpt. Gelukkig liep dat voor mij goed af maar Pierre maakte hier een duikelingske, evenwel zonder gevolgen want hij landde op zijn voeten.

Aan de bevoorrading waren we het er allemaal over eens: sjiek parcourske, veel singletrack, technisch en vooral goed berijdbaar.

We zetten dus onze tocht verder en gedurende een kilometer of 5 kon ik in het spoor van Danny blijven, goed voor mij want zo kon ik onderweg nog wat aan mijn techniek schaven. Daarna was het voor mij even recupereren om dan weer het tempo op te voeren.

Ook Danny maakte nog een knieval in de laatste 5 km omdat zijn voorganger onfortuinlijk een tak tussen de spaken kreeg en Danny deze laatste niet meer kon vermijden. Het laatste stuk van de TT was echter grotendeels verhard en dus kon de grote molen bovengehaald worden, hetgeen ons snel bij de finish bracht.

De organisatie had weliswaar een afspuitinstallatie maar helaas voor mij was het niet meer dan een klein straaltje dat tevoorschijn kwam, geen druk te bespeuren en daarmee moet je dan de vastgevroren smurrie van de fiets verwijderen. Gelukkig dook even later de technieker op en ben ik toch nog met een halfdrogere fiets thuisgeraakt.

De donkere Tongerlo smaakte alleszins goed en zo konden we ook deze TT succesvol afsluiten!

Wie al eens een serieuze afdaling gereden heeft met de mountainbike weet dat je hiervoor over een stevige combinatie van lef en techniek moet beschikken.

Bij Red Bull is men niet vies van een beetje sensatie vandaar dat men in 2001 de Red Bull Rampage in het leven riep, na enkele jaren van inactiviteit is dit event sinds 2008 terug present op de internationale mountainbike kalender.

De beste mountainbikers ter wereld zakten dit jaar in oktober af naar het zuiden van Utah in de Verenigde Staten.

Meer info vinden jullie hier.

Afgelopen maandag 24 december, na een verregend weekend waarin we eigenlijk al de TT in Houthalen hadden moeten rijden besloot team Gelo zijn geluk te wagen en te starten -met droog weer, het weze gezegd- in Houthalen. Danny Schroyen, Pierre Parthoens, Johan Thijsen en Steve Souverijns waren present.

Omstreeks 8u30 begonnen we eraan met om te beginnen een zandduinenstrook waarin we na slechts 4 km al meer dan 100 hoogtemeters op de teller hadden staan. Technisch maar plezant al had ik moeite om ook nog maar een begin van ritme te vinden op de fiets na 14 dagen zonder. Ons geluk was echter van korte duur want de volgende stroken waren nat, niet dat er hier en daar een plasje lag maar de TT was grotendeels een aaneenschakeling van plassen met hier en daar een stukje verzopen bosgrond tussen.

Dat het materiaal het hier weeral zwaar te verduren kreeg, behoeft geen betoog. Zelf was ik veelal aangewezen op het zoeken naar een tempo waarbij de motor niet continu in het rood ging, daar hadden de metgezellen echter nagenoeg geen last van. Offday? Geen idee, ik was begin vorige week ziek, misschien dat dat de oorzaak was.

Het was dus doorbijten tot aan de bevoorrading waar ik ook zo wijs was om de voorband een stuk zachter te zetten, het resultaat was een stuk meer grip in de bochten in het tweede deel en zelfs iets dat van ver op een tempo begon te lijken… Op goed 9km voor het einde op een singletrack zit ik in het wiel van Johan die een bijzonder goede dag heeft maar voor zijn doen erg langzaam vooruit gaat op deze strook. Even later stopt hij dan ook en staan we allebei te kijken naar een achterwiel dat volledig vast lijkt te zitten. Lagers? As? Wie zal het zeggen, ook voor fietsenmaker Johan is het een raadsel, net als we naar de grote weg willen rijden lijkt het wiel weer even mee te willen maar nog geen 300m verder waar Pierre en Danny staan te wachten is het weer van dat.

Johan en ik besluiten dan maar de laatste 8km bos over te slaan en via de grote weg naar Hechtel terug te rijden. Ik probeer Johan zo goed mogelijk wat te duwen waar het kan en net als we denken dat we bijna terug bij de start zijn, blijkt dat we eigenlijk een stuk in de verkeerde richting gereden zijn, we zien immers de pijlen van het parcours en Johan herkent een strook waar we deze morgen over gereden zijn. Als we dan toch eindelijk de goede weg vinden, blijkt dat we bij aankomst evenveel kilometer hebben als Danny en Pierre.

Aan de afspuit weten Danny en Pierre ons te vertellen dat die laatste lus zo mogelijk de zwaarste was van het hele parcours. Ik ben er niet kwaad om dat ik dat stuk gemist heb en ben allang blij dat mijn remblokken niet weeral volledig weggeremd zijn. Na wat poetswerk drinken we er nog ene in de kantine en zit ook deze TT er op.

Hopelijk wordt het nu snel droog, modder en regen hebben we ondertussen al wel gezien. Tot de volgende!

Zondag 10 december. Sinterklaas heeft zijn biezen gepakt en het Kerstgevoel maakt zich meester van groot en klein… en bij Kerst hoort natuurlijk sneeuw.

Grote vreugde dus als ik om 7u door het raam kijk en zie dat er een mooie witte laag over de weg gespreid ligt, anderzijds ook al een beetje spanning want van vorig jaar weet ik dat zo’n sneeuwtapijtje best wel tricky kan zijn.

Rond iets na acht duikt Bart Gregoor op uit de duisternis en samen  vertekken we naar Zutendaal. Op de rotonde in Munster kruisen we de sporen van 2 andere mountainbikers (ter plaatse zal blijken dat het de sporen waren van Pierre en Danny).

Met een gemiddelde van 23 km/u komen we aan op de Blookberg, Pierre en Danny hebben net ingeschreven en in de cafetaria zitten ook Dirk met zijn petekind en Johan Thijsen op ons te wachten.

Tijd voor actie en even later duiken we het veld in, Johan maakt in de eerste meters al een slipper die direct twijfel in het hoofd zaait. Bij Dirk is het ook van dat op een aangereden ijsplek. Bart is er als de weerwind vandoorgegaan, hij moet bijtijds weer thuis zijn en krijgt een vrijgeleide. Met Danny, Pierre (eerste TT van het seizoen) en Johan in mijn spoor gaan we behoedzaam door de bochten. Sneeuw en ijs laden aan op de tandwielen waardoor Johan en ook Pierre regelmatig moeite hebben met schakelen. Zelf heb ik voor het vertrek nog een laagje olie op de ketting gespoten en dat blijkt in deze omstandigheden een gouden zet te zijn.

Niet veel verder gaat Danny ervandoor met Pierre in zijn spoor en zoals zo vaak al op vorige TT’s heb ik met Johan de perfecte metgezel. Het parcours is vettig en de bochten zijn verraderlijk, concentreren is dus de boodschap. Ondanks een lager aantal hoogtemeters heb je in deze omstandigheden nooit het idee dat het lekker loopt.

Bij de eerste bevoorrading treffen we Bart aan in het gezelschap van Pierre en Danny en Bart meldt dat hij niet bepaald de beste benen heeft, een gevolg van een weekje ziekte en antibiotica, hij zet dan ook snel alleen door. Wij drinken een soepje en maken van de gelegenheid gebruik om onze tenen een beetje te laten opwarmen.

Even later duiken we terug het bos in voor de laatste 25 kilometer. In een afdaling vliegen we rechtdoor en even later zijn er geen pijlen meer te zien, er staat een groepje mountainbikers en ook Danny en Pierre komen even later teruggereden. We besluiten de helling terug op te rijden en inderdaad, halverwege de afdaling hebben we een pijl gemist.

Niet veel later zitten we op de grote weg tussen Munsterbilzen en Zutendaal en komen we op bekend terrein (hier waren we vorige week al eens geweest). Achter de grindplas ligt een mooi stukje speeltuin voor bikers maar door de natte condities en de opeenvolging van hellingen is het bij tijd en wijle harken om overal op over en door te geraken. Het zijn echter de laatste loodjes want nog geen 4 km verder zit het er op en kunnen we de benen eindelijk wat rust gunnen.

Eén donkere Leffe en een Tongerlo bruin later zijn de kou en de vermoeidheid alweer verdwenen. We kunnen nu alleen maar hopen dat we ook eens een droge TT voorgeschoteld krijgen want op de parking blijkt dat mijn achterrem alweer compleet de geest heeft gegeven. Op naar de volgende!

Bij gebrek aan een TT in de buurt was het de beurt aan één van onze locale tripjes. Local boy Bart -zo wist ik van vorig jaar- kent in Genk nagenoeg elk bospaadje tussen Sledderlo en Winterslag. Afspraak dus om 8u30 aan de rotonde in Munsterbilzen.

Een mooi groepje diende zich aan: Steven, Danny, Evrard, Johan, Bart, Maarten en ikzelf. De fun kon dus beginnen. Na nog geen 2 km doken we het bos in, singletracks, hellingen, afdalingen…al bij al was het minder vochtig en vettig dan gedacht.

Af en toe werden de afstanden tussen de rijders te groot en dook de ene of de andere al eens een verkeerd paadje op dat dan na wat draaien en keren uiteindelijk toch in omgekeerde richting genomen werd.

Bijzonder leuk was de eerste technische passage met wat kunst- en vliegwerk maar uiteindelijk kwam iedereen er zonder kleerscheuren door. Hier en daar rijden we door een fikse bui met stofhagel maar in het bos valt dat allemaal best mee. Opvallend waren de vele omgevallen bomen die over de paden lagen en alsof dat nog niet genoeg was voegde Maarten hieraan nog een exemplaar toe, toen hij zich bij een volgende stop aan een jong boompje wilde vasthouden. Bosbeheer als het ware.

Na de bijzonder mooie passage op de grote zandduin in Genk besloten we richting terril te trekken en in het stukje bos net daarvoor had iemand zich de moeite gedaan om een vers stukje singletrack aan te leggen met de nodige lussen, klimmetjes en haakse bochten. Technisch maar plezant. Uiteindelijk kwamen we aan de terril en konden we de steile klim aanvatten. Danny, Maarten en Bart speelden met de pedalen maar ook alle anderen geraakten nog vrij makkelijk boven.

Tijd voor een foto en snel weer de fiets op want daarboven was het echt wel koud. De afdaling van de terril kan je op verschillende manieren aanvatten: langs het geklinkerd paadje of rechttoe rechtaan. Voor diegenen die zich daar niets bij kunnen voorstellen: denk aan een glijbaan van 300 m met percentages van om en bij de 20%. Dankzij de schijfremmen van tegenwoordig is dat een haalbare kaart als je jezelf in afdalingsmodus zet: verstand op nul en bollen maar.

Maarten gooide er nog een lusje op en af bovenop en in die laatste afdaling maakte Johan een uitschuivertje maar zonder erg. De teller stond na de terril op dik 450 hoogtemeters op een afstand van 38 km. Dat is in vergelijkiing met de tot nog toe gereden TT’s het grootst aantal hoogtemeters per kilometer.

Via de Collegelaan en de Weg naar As doken we het stukje bos achter de Bret in om dan via de brug de Europalaan over te steken. Daarna volgde het fameuze beplankte fiets-wandelpad, waarbij wij kozen om op de richel rechts te rijden. Daar is het voornamelijk oppassen voor boomwortels op het pad.

Na nog een paar stroken onverhard over het grondgebied Zutendaal bereiken we onze après-halte: Café Tourist. Na wat aarzeling over het feit of we hier al dan niet binnenmogen in de toch wel modderige staat waarin we ons bevinden, stelt de waard ons gerust.

De Terdolen van het vat smaakt voortreffelijk, zelfs Johan Thijsen moet toegeven dat blond ook wel lekker is… Na veel gezever en een tweede Terdolen is het tijd om terug de kou in te duiken en in Munsterbilzen scheiden onze wegen zich.

Tijd voor poetswerk en een flinke douche en dan uitkijken naar de volgende!

8u03. Ik ben met Johan Thijsen onderweg naar Maasmechelen over verlaten en mistige wegen. Op de Duivelsberg in Opgrimbie schrikken we plots op als een schim in ware doodsverachting de weg oversteekt. Een ree, een everzwijn? Wel ja maar dan eentje in clubkledij…het is niemand minder dan onze eigenste Bart Gregoor, alias “the flash” die bijna in onzachte aanraking komt met de hele logistiek van Fietsatelier Johan.

Even later rijden we de parking op van het legendarische Patro Eisden. We ontwaren op de parking al de auto van Evrard, even later komt Danny aan en terwijl we onze spullen uitladen schiet ook “the flash” de parking op.

Aan de inschrijving ontwaren we onze vriend Herman Gregoor die al vraagt of we ook met de fiets zijn afgekomen waarop ik opmerk: hoeveel zotten kent gij zo, Herman?

Enfin, na de inschrijving maken Steven, Evrard, Bart, Johan, Danny en ikzelf ons op om het parcours op te vliegen en de snelheid zit er meteen goed in.

Technische passages met modderplassen en lange allees volgen elkaar gezwind op. Steven vliegt al ergens uit een bocht maar zonder erg. Groot is onze verbazing als we met ons trio (Johan, Evrard en ik) aan de bevoorrading komen en de andere drie daar niet (meer) zijn. Nog groter is onze verbazing als even later Danny aan de bevoorrading arriveert gevolgd door Bart en Steven. De beschulidigingen over afsnijden en inkorten vliegen al snel over en weer maar Johan, Evrard en ikzelf zijn ons van geen kwaad bewust, wellicht blijkbaar ergens een pijlke gemist (wij en die andere 20 man die daar tegelijk met ons zijn toegekomen).

Evrard staat zoals steeds te popelen om te vertrekken en zit de rest op te jutten, grote hilariteit als we dan ook echt willen vertrekken en blijkt dat zijn achterband zo plat is als een vijg. God straft onmiddellijk.

Dat besef ik even later ook als ik in de kiezelgroeve bij afdaling 2 zonder achterrem val en mijn remmend voorwiel over een opkantje wegschuift. Bodemonderzoek van de bovenste plank is het gevolg. Dat dit een serieuze smak is, voel ik 5 minuten later als de adrenaline is verdwenen: rechterflank, knie, onderarm geraakt.

Mijn companen zijn er van door behalve “Il Grillo” Johan, die boven op de volgende klim staat te wachten. Het hoeft geen betoog dat zonder achterrem wat volgt niet bepaald een pretje is maar gelukkig is de verhouding klimmen/afdalen op deze TT in evenwicht.

Bij bevoorrading 2 (jaja, 4 Euro en 2 bevoorradingen…hallo Marathon Beringen?) staat iedereen te wachten en kunnen we na wat knabbelen in groep verder. Bij de terril op goed 10 km van het einde splittst ons groepje zich weer, met Johan en Bart rijd ik rond het meer, terwijl Steven, Evrard en Danny de 30% steile helling bedwingen.

Het tempo ligt hoog, zelfs als ik op maximaal vermogen zit, lijkt het alsof Bartje nog maar net op tempo is maar in vergelijking met vorig jaar is het dit jaar ook bij mij weelde. Dat onderstreept nog maar eens hoe goed onze kameraad Johan bezig is, van 4 jaar niks gefietst nu al bij de beteren. Cream always floats on top hè.

Na nog wat site-seeing aan de mijntorens zit ook deze TT er weer op en kunnen we onze fiets een afspuitbeurt geven. Even later komen ook de anderen binnen en is het tijd voor de après-bike.

We worden door Herman vooreerst op een Chouffe getracteerd die vlot binnen gaat, dan is het tijd om de souvlakis te proeven. Tussendoor doen we nog mee aan de tombola voor het goede doel en Johan heeft toch wel prijs zeker (volgens Steven omdat hij lang genoeg in de ogen van de jonge dame met de tombolalotjes had gekeken).

Sint-Gummarus staat eveneens op het menu en toont zich een goede patroonheilige. We lezen later dat Danny in de namiddag terug is mogen rijden naar Eisden om de hoofdprijs van de tombola op te pikken: een 29″ mountainbike.

God kent iets van straffen, Sint-Gummarus van belonen!

Traditioneel vindt deze marathon plaats op 11 november maar aangezien deze dit jaar op een zondag valt werd er noodgedwongen verhuisd naar een zaterdag.

Tijdens de week werden er links en rechts al ballonnetjes opgelaten voor de deelname. Uiteindelijk bleken 5 gladiatoren bereid om het gevecht aan te gaan met de meer dan tachtig kilometers boswegen en zandstroken achter, op en rond de terrils van Beringen. Met Danny, Dirk en Bart ( deze laatste in een zeer twijfelachtige staat na de bierfeesten in Hasselt) konden we een snelle groep in stelling brengen terwijl Johan ikzelf in de achterhoede een meer dan verdienstelijke TT reden.

Enfin we waren nog maar goed en wel het bos ingedoken of Bart besloot de wereld al eens ondersteboven te bekijken, wellicht was hij toen pas echt wakker want daarna ging het plots behoorlijk goed vooruit.

Met het dynamische trio voorop,besloten Johan en ik dat het een goed idee was nog een beetje onze krachten te sparen. Zelf kon ik niet anders want mijn zeer wispelturig zadel moest na elke 10 km terug in de juiste positie gezet worden en de ietwat verkrampte houding op de fiets kostte veel krachten.

Na bevoorrading 1 konden we het eerste technische stuk aanvatten, draaien en keren op een zakdoek in een zandbak. Er werd al eens gevallen maar al bij al merkte ik dat de techniek bij iedereen duidelijk beter wordt naarmate het seizoen vordert. Na bevoorrading 2 waren er nog dik 30 km te rijden die grotendeels over het militair domein van Beverlo liepen (veel draaien en keren).

Uiteindelijk volgde dan nog een tweede technisch stuk met een opeenvolging van korte hellingen en afdalingen. Zonder al te veel moeite konden we dit achter ons laten maar bij 1 van de volgende oplopende stukken kreeg mijn compaan Johan krampen en moesten we noodgedwongen even aan de kant.

We onderhielden daarna het tempo tot aan terril 1 en besloten na de afdaling terril 2 te laten voor wat het was (de ervaring van vorig jaar had ons veel geleerd). Dirk had door een misser op het parcours wel nog terril 2 erbijgenomen en was in de fameuze afdaling aan de achterzijde goed twintig meter lager dan voorzien terechtgekomen.

Bij onze aankomst bleken Danny, Bart en Dirk al ruimschoots in de apres-bike te zijn gedoken. Tijd dus voor een lekkere donkere Grimbergen gecombineerd met een vettig curryworstje tussen een slap broodje (en dat na al die opbouwende kritiek van vorig jaar Bart!)

TT Stal: een klassieker met het volledige spectrum aan hindernissen, tot volgend jaar…