Zaterdag stond eveneens de Sean Kelly op het programma. Veruit één van de zwaardere cyclo’s georganiseerd in ons Belgenlandje. Doordat de ploegentijdrit in Spurk jammerlijk genoeg niet werd gereden en van het programma werd geveegd (kunst om mannen te vinden die 1.kunnen en 2.durven) werd er dan maar geopteerd voor het Ardeens geweld.

Timothy en ondergetekende (Bart) stonden om 08u30 vertrekkensklaar op de mistige Baraque de Fraiture. In de eerste kilometers passeerden we een ambulance met net daarachter een man bewusteloos op het wegdek. De helikopter cirkelde al boven ons. Dit was ernstig. Op wielertoerist.be gelezen dat de beste man zijn achterwiel was losgekomen met een zware crash als gevolg. Hij is ter plekke gereanimeerd door een andere fietser, had blijkbaar een hartstilstand.. Zo zie je maar, het belang van eerste hulp.

Het eerste deel van het parcours ging via de Côte de Jevigne, Lierneux, Goronne en Rencheux naar Wanne. Ondertussen reden we ook nog een mooie alternatieve beklimming van de Wanne. Hier lag er een extra lus met de Stockeu. De meeste fietsers kozen hier de chickenrun en lieten de extra lus links liggen. Behalve wij. Met een gemiddelde van 33 per uur na 40km was er wel al wat kruit verschoten, maar dat deerde ons niet om de Stockeu op te rijden. En dat ging goed. Ik verbeterde mijn tijd op deze kuitenbijter met 1m33s. Not bad. Terug in Wanne was er de eerste bevoorrading en daar waren we niet alleen, wat een massa.

Met genoeg soekerwaffels in de gielis werden de Côte de Brume en Hâbièmont beklommen en stormden we af op 2 kleppers, de La Redoute en de Chambralles. Maar eerst nog een bevoorrading aan de voet van de Redoute. Kwestie van de bidons goed te vullen zodat er wat extra gewicht mee naar boven kon gesleurd worden.. Op de Redoute heerste er een lichte chaos. Véél volk en dan nog een 4 auto’s die probeerden naar beneden te bollen. Het was dus af en toe serieus slalommen en surplacen. De Chambralles ging dan wat gemakkelijker zonder al te grote hindernissen. De enige hindernis was die smeerlap van ne Chambralles zelf natuurlijk. Al ligt die mij wel naar het einde toe. Na wat op en neer gegolf kregen we in ferrières nog een specialleke voor de wielen geschoven. De traditionele klim daar, beter bekend als Trou de Ferrières, was afgesloten waardoor we een smal bospaadje werden ingestuurd. Had wel kunnen uitgestippeld worden door kiezelsteve 🙂 Maar het was droog dus dat viel goed mee.

Timothy gaf aan dat het beste eraf was en op de 3de bevoorrading in Mormont planden we een rijkelijke plundering van de koekjesdozen en Aquarius-stand. Er volgden nog de Côte de Grandmenil, de Côte d’Odeigne en de klim naar de Baraque de Fraiture. In Odeigne wachtte ik op de top op Timothy. Het werden al snel 10 minuten, bizar. Telefoon kreeg ik voicemail. Zou hij mij voorbij gereden zijn toen ik geconcentreerd in de berm stond (erop lettend dat de wind de vloeibare substantie die ik kwijtspeelde niet op mijn schoenen terecht kwam)? Ik besloot opnieuw te vertrekken en wilde het gat terug dichtrijden. Het ging 3,2km vollenbak naar boven en om mij bezig te houden telde ik de fietsers die ik passeerde. In totaal 94 stuks, mooi. Maar geen Timothy. Ook niet aan de finish. Even later kreeg ik toch connectie en was een platte tuub de oorzaak. De trofee van de platte tuub dit jaar komt weer een stapje dichter bij Mr. Basso. Soit, we sloten deze bijzonder mooie rit af met een frisse pint en 2 braadworsten. Heerlijk toch.

Ritgegevens: http://app.strava.com/activities/71828863