Gisterenavond was het dan zover. Gelo Sportief zou zich ook eens gaan wagen aan een nachtrit. Niet op de verlichte banen die ons Belgische netwerk rijk is, neen, het bos in. De complete duisternis. En dat mag behoorlijk letterlijk genomen worden, de maan scheen gisteren maar voor 8% (dank u Google).
Om 19u30 verzamelden we in Eik en de opkomst was de moeite; 7 bikers die de uitdaging aangingen. Goed ingeduffeld met buff’s en thermokledij. En natuurlijk de vrij indrukwekkende lichtbundels op helmen en sturen. Steven was nog niet verlicht en kon daarom een lampje van mij lenen. En weg waren we.
We reden naar Zutendaal en eens het Albertkanaal gepasseerd doken we het bos in. Een heel aparte ervaring. Een 7-koppige bende met evenveel lichtproductie als een voetbalplein baande zich een weg tussen de bomen en over hun wortels. Maar. Na amper 1,5km bos kreeg Xavier pech. Achterpad afgebroken en einde night ride. Ge kunt het zelf niet verzinnen. Zoals dat in een team hoort wandelden/bolden we samen terug naar de baan waar Xavier afgesproken had met zijn vrouw. We blijven het verbazend vinden hoe vlot zij ons kon vinden nadat Xavier enkel zei: ‘Komt ge mij halen? Ik sta in het bos.’ Chapeau!
Omdat mijn lamp het al aan het begeven was, kreeg ik de lamp van Xavier toegeduwd inclusief een extra batterij (en die extra batterij bleek geen overbodige luxe). Waarvoor dank!
Herstart dan. We vertrokken weer en het bolde goed. Dacht ik. Toen we een verharde baan overstaken trok Steven de remmen dicht en vertelde dat hij onvoldoende zag. Mijn geleend lampke gaf een te zwak licht en ook bleef die niet in de juiste positie staan. Dat ondanks een mega voelsprieten constructie met 86 colsonbandjes. Het was zelfs kunst. Maar helaas. Toen waren we nog met 5. 2 down, 5 to go.
Het moment van Evrard was aangebroken. Als een everzwijn in de nacht rook hij de heimat en zette koers richting Rekem. Plots dook hij rechts het bos in en vanaf toen was het opletten geblazen. Evrard rijgde de singletracks, risky afdalingen en pittige kuitenbijters aan elkaar. Plezant als ge de regio kent als uw broekzak (Evrard dus), iets spannender en uitdagender voor die wat pas een eerste keer in diezelfde broekzak komen kijken (Johan, Steve, Ferdy en ik). Maar het was dikke fun, en de kick was nooit veraf!
Nota: ergens tussen die singletracks reed Evrard zijn ketting in 2 stukken en vreesden we het einde voor de Hazefield Terror. Maar dat was zonder de ponstechnieken van Evrard gerekend, in no-time hing die ketting weer aan elkaar. Wat een machien die Evrard.
Nu hoor ik jullie al denken: Heeft Steve ongeschonden het einde gehaald? Awel, dat is hem helaas niet gelukt. Onze clubbodemonderzoeker heeft zowat in elke gemeente dat we passeerden een bodemstaaltje meegenomen. Het laatste staaltje werd ook nog eens een behoorlijk stevige, hopelijk is Kiezelsteve terug de oude zondag! Nog een nota, in de zomermaanden is het Kiezelsteve, in de wintermaanden Downhill Steve.
Op het einde trokken we nog een paar keer flink door om te eindigen in de garage van Evrard voor een frisse pint geflankeerd met een stevige dosis schele zever. Het was een plezante eerste ervaring met de nachttochten. Meer van dat! Om 22u46 arriveerde ik terug in Kortessem en dan volgt het zwaarste; het zorgvuldig poetsen van de bike in de nachtvorst. De liefde voor het materiaal moet er nu éénmaal zijn. En hey, laten we eerlijk zijn, een mooi gepoetste fiets bolt gewoon beter.
Gegevens Night ride #1:
http://www.strava.com/activities/98686837
GS Belisium 