Voor de eerste keer sinds 1,5 maand mijne Willier nog eens beklimmen. Onze website van kortbij bekijken en om 9u verzamelen in Linkhout is de boodschap. Alles in de wagen smijten en met goede moed vertrekken. 5 èsèmèskes versturen om te melden dat ik tegen 9u ga verschijnen aan de start. 5 x “neen” als antwoord. WTF? Bart Gregoor laat weten dat hij met een geblokkeerde rug zit. Aangezien hij 1 week getrouwd is, lijkt me dat een plausibele uitleg. Waarschijnlijk zijne rug geforceerd met de vuilbakken te moeten buiten zetten van Lore. Kan natuurlijk ook zijn dat die ijzeren bal met loden ketting rond zijne enkel een blokkering van zijne rug veroorzaakt. Samengevat, Thijske staat er alleen voor en kan in niemands wiel kruipen.

Aan de start is er een melding dat de 60km afgelast is door de koude. +1° en het zou te koud zijn. Begrijp het niet goed, maar in een vlaag van overmoed beslis ik voor de afstand van 42 km te gaan. AANVALLEN! Denk ik bij mezelf maar dan blijkt dat de eerste kilometers allemaal op de rijweg dienen gefietst te worden. Ik kan er een paar kilometers langs zitten, maar bijna de helft van de rit dient op de rijweg gefietst te worden, jawadde. MTB? Ik passeer veel bossen, maar ik kan ze enkel langs links en rechts zien, want de parcoursbouwers hebben blijkbaar schrik van die bomen en ik blijf bijna constant op de weg rijden. De ontdooiende ondergrond begint een oorzaak te worden van mijn beginnende pijnen in de benen en rug en worden veroorzaakt door totaal gebrek aan training en conditie en misschien ook wel omdat er, in de winterperiode, weer eens 8kg lichaamsgewicht bij gekomen is. Op zo een moment heeft ne mens serieus spijt van het verorberen van frieten, pizza, ijscrème, Leffe Royale, Karmeliet, enz.

Na 24 km kan ik mijn fiets eindelijk parkeren aan de bevoorrading. Het blijkt ook de enige bevoorrading op een afstand van 42km MTB te zijn. Ik kan verkeerd zijn, maar in ruil voor 5€ zou iets extra eten en drinken welkom zijn. Op naar de laatste 18km en die gaan vlot tot ik het bord van de laatste 10km passeer. Nog een geluk dat ik een W-Cup in mijn zakken heb steken want langzaamaan begint het lichtje uit te gaan. Vol goede moed die 10km afhaspelen tot er een mastodont van 200kg op een veel te kleine MTB schrik krijgt van een grote plas water en niets beter als oplossing ziet dan, zonder enige vorm van waarschuwing, de voor- en achterrem dicht te knijpen. Thijske kan de berg vlees nog net ontwijken maar kan dan kiezen tussen de zachte, maar vuile ondergrond of een berg stenen en enkele bomen. De keuze was snel gemaakt, ondertussen heeft Ariël bewezen dat het goed waspoeder is.

Aan de aankomst blijkt dat de organisatie besloten heeft om de afspuitinstallatie te annuleren zodat er geen enkele MTB kan afgespoten worden. Het zou te koud zijn om af te spuiten, alleen was het +1° en dan valt zo een argument figuurlijk in het water. Spijtig voor de 3 gasten die de fietsparking moesten verzorgen want die kregen tientallen negatieve commentaren. De organiserende club zal, gezien de beperkte bevoorrading en gebrek aan afspuitinstallatie, veel geld op de spaarrekening kunnen plaatsen, maar tientallen gasten waren malcontent.
Soit, snel een colake drinken, moe in mijne wagen kruipen, lokale carnavalstoet ontwijken en terug naar huis waar de aangename taak van de fiets te poetsen op me staat te wachten. Karmelietje om alles door te spoelen? Allez, nog eentje om het af te leren, er is nog tijd genoeg om die 8 kg kwijt te geraken.

Gegroet, Steven.

Na wat pech in de heenrit stond ik om 12u30 aan de start aan de plas in Houthalen. Niet bijzonder druk, maar toch een gezellige opkomst. Inschrijven, foto en weg waren we. Het parcours begon veelbelovend met enkele leuke singletracks, maar de meeste bospaadjes lagen er maar hobbelig bij. Ik hoor u al denken, hobbelig? Dat is toch normaal in het bos? Ja akkoord, dat is ook zo, maar nu was het net alsof ge over golfplaten reed. En bijzonder veel wortels. Met andere woorden, ge kwam nooit fatsoenlijk in cadans. Er volgde voor de bevoorrading nog een zware 5km doorheen de heide: een open vlakte waar het stoempen was geblazen bij valsplat en (lichte) wind op de neus.

Aan de bevoorrading, na 52km op de teller, voelde ik dat de benen aan het leeglopen waren. Een gevolg van mijn recente blessures? De wittebroodsdagen? Wie zal het zeggen. Na de ietwat magere bevoorrading werd de tocht verder gezet. En het werd er niet beter op. Lange rechte stukken door modder en volgegroeide (bos)paden. De fun was ver te zoeken. Ook de geblokkeerde rug begon zwaar op te spelen. Er hadden er ook maar weinig voor de 40km gekozen denk ik, niemand achter mij, en maar een paar man voor mij die praktisch stil stonden toen ik passeerde tegen amper 20km/u. Het was duidelijk, dit was zwaar.

Na 70km zag ik in Kelchterhoef mijn route richting Kortessem. De beslissing werd nog sneller genomen dan ik met mijn ogen kon knipperen. Weg hier. Genoeg afgezien. Na nog een stevig hongerklopke uiteindelijk afgeklokt met 95,2km op de teller. Al bij al, it was a good ride! Niet de plezantste, maar wel een goede training.