Na wat pech in de heenrit stond ik om 12u30 aan de start aan de plas in Houthalen. Niet bijzonder druk, maar toch een gezellige opkomst. Inschrijven, foto en weg waren we. Het parcours begon veelbelovend met enkele leuke singletracks, maar de meeste bospaadjes lagen er maar hobbelig bij. Ik hoor u al denken, hobbelig? Dat is toch normaal in het bos? Ja akkoord, dat is ook zo, maar nu was het net alsof ge over golfplaten reed. En bijzonder veel wortels. Met andere woorden, ge kwam nooit fatsoenlijk in cadans. Er volgde voor de bevoorrading nog een zware 5km doorheen de heide: een open vlakte waar het stoempen was geblazen bij valsplat en (lichte) wind op de neus.

Aan de bevoorrading, na 52km op de teller, voelde ik dat de benen aan het leeglopen waren. Een gevolg van mijn recente blessures? De wittebroodsdagen? Wie zal het zeggen. Na de ietwat magere bevoorrading werd de tocht verder gezet. En het werd er niet beter op. Lange rechte stukken door modder en volgegroeide (bos)paden. De fun was ver te zoeken. Ook de geblokkeerde rug begon zwaar op te spelen. Er hadden er ook maar weinig voor de 40km gekozen denk ik, niemand achter mij, en maar een paar man voor mij die praktisch stil stonden toen ik passeerde tegen amper 20km/u. Het was duidelijk, dit was zwaar.

Na 70km zag ik in Kelchterhoef mijn route richting Kortessem. De beslissing werd nog sneller genomen dan ik met mijn ogen kon knipperen. Weg hier. Genoeg afgezien. Na nog een stevig hongerklopke uiteindelijk afgeklokt met 95,2km op de teller. Al bij al, it was a good ride! Niet de plezantste, maar wel een goede training.