Na het koude trainingsritje van gisteren kon ik me deze morgen toch overtuigen om opnieuw diezelfde vrieskou te trotseren. Goed ingeduffeld en voorzien van water- en winddichte snowboardhandschoenen ging het richting Kiewit. En het was nog vrij donker om 8u. De eerste meters lieten niets aan de verbeelding over, de ondergrond was gevaarlijker dan gisteren. Een nieuw dun poedersneeuwtapijt bedekte op sommige plekken maar heel lichtjes het echte gevaar: een spiegelglad wegdek. Voorzichtig dus, en op geen enkel moment bruusk remmen of draaien. Op die manier kwam ik rijkelijk te laat aan de start, waar Danny en Pierre nog stonden te wachten op meer Gelo volk. Steve en Johan misschien al vertrokken? (Nvdr: om 8u35 om heel juist te zijn) Steven te dicht bij Martine gekropen? Wie zal het zeggen.

Tubes werden nog een streep(ke) afgelaten en weg waren we. Achteraf (en zeker op de terugweg) gemerkt dat ze nu wel heel comfortabel stonden. Soit, meer grip dus. Alhoewel. Op het eerste hellingske na 250m moest Pierre voet aan de grond zetten en den deze dus ook. Voet zetten op een ijshelling zijn 2 dingen die niet samengaan, dus daar lag ik. In de douche gemerkt dat ik er een mooie wonde en bult aan heb overgehouden. Het temp van ijskonijnen Pierre en Danny volgen, ging niet. Elke bocht en elke singletrack verloor ik massa’s terrein. Dàt elke keer terug dichtrijden, is kapotmakerij. Geen risico’s dus, net als deze morgen. Trouwen in de gips zie ik ook niet echt zitten, heb niet voor niets een kostuum laten ontwerpen dendju!
Na anderhalve km fout te hebben gereden kwam ik een tijdje na Pierre en Danny aan de bevoorrading. Beetje flauwe kal, groepsfotoke en toen heb ik ze niet meer gezien. Aan de bevoorrading ook maar mijn bevroren drinkbus weggesmeten, in de vuilbak uiteraard. Heb daarna mijn wagonnetje aangehangen bij een schoon groepke en zo tot het einde gereden.

Maar toen begon de helletocht pas echt. Tegenwind, ijssneeuw en een nog moeilijker berijdbare baan dan deze morgen. Na een 10-tal km gestoemp liepen de benen ook nog eens leeg. Geen ontbijt, en onderweg 2 droge koekskes, een erwtensoep en één bekertje sportdrank was niet voldoende. Allé nu? Quelle surprise. Was dus blij om de Zonhoeve terug te zien. Het echte geluk kwam er pas toen ik zag dat Lore mij een heerlijke warme choco met honing had klaargezet. Dat noem ik nu eens gesoigneerd worden.

Vandaag stond de TT in Tessenderlo op het programma, team Gelo Compact – dat bestond uit Danny, Pierre en ikzelf – opteerden voor de 40 km, een afstand die volgens velen op het forum van mountainbike.be te kort is. Het hangt er allemaal maar van af hoe snel of langzaam je rijdt denk ik dan altijd.

In elk geval waren de weergoden ons de afgelopen week en ook vandaag gunstig gezind, het parcours lag er al van kilometer 1 mooi en droog bij. Uit ervaring weet je dan dat de snelheid automatisch de hoogte ingaat en dat was hier niet anders.

Evenwel ben je natuurlijk niet alleen op het parcours en met drie kan je hoogstens met wat geluk telkens op dezelfde plaats de wat mindere mountainbikegoden voorbijsteken, het duurde dan ook niet lang of Batman en Robin waren de pist in en ik kon de achtervolging inzetten. Na vrij veel asfalt moest er geklommen worden. Het signaal voor 85% van de aanwezigen om af te stappen zodat we noodgedwongen tussen de wandelaars moesten laveren op de steile klimmetjes. Dat verliep echter vlot want ik moest nergens voet aan grond zetten, toen ik evenwel in een groepje de eerste boomstam tegenkwam en iedereen weeral van de fiets wou dacht ik op slimme wijze over de hoogste kanten de boomstam te springen. Dat voorwiel dat lukte nog wel maar ik had helaas niet voldoende snelheid en moest dus noodgedwongen wat bodemonderzoek verrichten.

Even later moesten we ook een steile helling naar beneden, zo eentje waarvoor men de billen dichtknijpt. Gelukkig liep dat voor mij goed af maar Pierre maakte hier een duikelingske, evenwel zonder gevolgen want hij landde op zijn voeten.

Aan de bevoorrading waren we het er allemaal over eens: sjiek parcourske, veel singletrack, technisch en vooral goed berijdbaar.

We zetten dus onze tocht verder en gedurende een kilometer of 5 kon ik in het spoor van Danny blijven, goed voor mij want zo kon ik onderweg nog wat aan mijn techniek schaven. Daarna was het voor mij even recupereren om dan weer het tempo op te voeren.

Ook Danny maakte nog een knieval in de laatste 5 km omdat zijn voorganger onfortuinlijk een tak tussen de spaken kreeg en Danny deze laatste niet meer kon vermijden. Het laatste stuk van de TT was echter grotendeels verhard en dus kon de grote molen bovengehaald worden, hetgeen ons snel bij de finish bracht.

De organisatie had weliswaar een afspuitinstallatie maar helaas voor mij was het niet meer dan een klein straaltje dat tevoorschijn kwam, geen druk te bespeuren en daarmee moet je dan de vastgevroren smurrie van de fiets verwijderen. Gelukkig dook even later de technieker op en ben ik toch nog met een halfdrogere fiets thuisgeraakt.

De donkere Tongerlo smaakte alleszins goed en zo konden we ook deze TT succesvol afsluiten!

Wie al eens een serieuze afdaling gereden heeft met de mountainbike weet dat je hiervoor over een stevige combinatie van lef en techniek moet beschikken.

Bij Red Bull is men niet vies van een beetje sensatie vandaar dat men in 2001 de Red Bull Rampage in het leven riep, na enkele jaren van inactiviteit is dit event sinds 2008 terug present op de internationale mountainbike kalender.

De beste mountainbikers ter wereld zakten dit jaar in oktober af naar het zuiden van Utah in de Verenigde Staten.

Meer info vinden jullie hier.