Na het koude trainingsritje van gisteren kon ik me deze morgen toch overtuigen om opnieuw diezelfde vrieskou te trotseren. Goed ingeduffeld en voorzien van water- en winddichte snowboardhandschoenen ging het richting Kiewit. En het was nog vrij donker om 8u. De eerste meters lieten niets aan de verbeelding over, de ondergrond was gevaarlijker dan gisteren. Een nieuw dun poedersneeuwtapijt bedekte op sommige plekken maar heel lichtjes het echte gevaar: een spiegelglad wegdek. Voorzichtig dus, en op geen enkel moment bruusk remmen of draaien. Op die manier kwam ik rijkelijk te laat aan de start, waar Danny en Pierre nog stonden te wachten op meer Gelo volk. Steve en Johan misschien al vertrokken? (Nvdr: om 8u35 om heel juist te zijn) Steven te dicht bij Martine gekropen? Wie zal het zeggen.

Tubes werden nog een streep(ke) afgelaten en weg waren we. Achteraf (en zeker op de terugweg) gemerkt dat ze nu wel heel comfortabel stonden. Soit, meer grip dus. Alhoewel. Op het eerste hellingske na 250m moest Pierre voet aan de grond zetten en den deze dus ook. Voet zetten op een ijshelling zijn 2 dingen die niet samengaan, dus daar lag ik. In de douche gemerkt dat ik er een mooie wonde en bult aan heb overgehouden. Het temp van ijskonijnen Pierre en Danny volgen, ging niet. Elke bocht en elke singletrack verloor ik massa’s terrein. Dàt elke keer terug dichtrijden, is kapotmakerij. Geen risico’s dus, net als deze morgen. Trouwen in de gips zie ik ook niet echt zitten, heb niet voor niets een kostuum laten ontwerpen dendju!
Na anderhalve km fout te hebben gereden kwam ik een tijdje na Pierre en Danny aan de bevoorrading. Beetje flauwe kal, groepsfotoke en toen heb ik ze niet meer gezien. Aan de bevoorrading ook maar mijn bevroren drinkbus weggesmeten, in de vuilbak uiteraard. Heb daarna mijn wagonnetje aangehangen bij een schoon groepke en zo tot het einde gereden.

Maar toen begon de helletocht pas echt. Tegenwind, ijssneeuw en een nog moeilijker berijdbare baan dan deze morgen. Na een 10-tal km gestoemp liepen de benen ook nog eens leeg. Geen ontbijt, en onderweg 2 droge koekskes, een erwtensoep en één bekertje sportdrank was niet voldoende. Allé nu? Quelle surprise. Was dus blij om de Zonhoeve terug te zien. Het echte geluk kwam er pas toen ik zag dat Lore mij een heerlijke warme choco met honing had klaargezet. Dat noem ik nu eens gesoigneerd worden.