8u03. Ik ben met Johan Thijsen onderweg naar Maasmechelen over verlaten en mistige wegen. Op de Duivelsberg in Opgrimbie schrikken we plots op als een schim in ware doodsverachting de weg oversteekt. Een ree, een everzwijn? Wel ja maar dan eentje in clubkledij…het is niemand minder dan onze eigenste Bart Gregoor, alias “the flash” die bijna in onzachte aanraking komt met de hele logistiek van Fietsatelier Johan.

Even later rijden we de parking op van het legendarische Patro Eisden. We ontwaren op de parking al de auto van Evrard, even later komt Danny aan en terwijl we onze spullen uitladen schiet ook “the flash” de parking op.

Aan de inschrijving ontwaren we onze vriend Herman Gregoor die al vraagt of we ook met de fiets zijn afgekomen waarop ik opmerk: hoeveel zotten kent gij zo, Herman?

Enfin, na de inschrijving maken Steven, Evrard, Bart, Johan, Danny en ikzelf ons op om het parcours op te vliegen en de snelheid zit er meteen goed in.

Technische passages met modderplassen en lange allees volgen elkaar gezwind op. Steven vliegt al ergens uit een bocht maar zonder erg. Groot is onze verbazing als we met ons trio (Johan, Evrard en ik) aan de bevoorrading komen en de andere drie daar niet (meer) zijn. Nog groter is onze verbazing als even later Danny aan de bevoorrading arriveert gevolgd door Bart en Steven. De beschulidigingen over afsnijden en inkorten vliegen al snel over en weer maar Johan, Evrard en ikzelf zijn ons van geen kwaad bewust, wellicht blijkbaar ergens een pijlke gemist (wij en die andere 20 man die daar tegelijk met ons zijn toegekomen).

Evrard staat zoals steeds te popelen om te vertrekken en zit de rest op te jutten, grote hilariteit als we dan ook echt willen vertrekken en blijkt dat zijn achterband zo plat is als een vijg. God straft onmiddellijk.

Dat besef ik even later ook als ik in de kiezelgroeve bij afdaling 2 zonder achterrem val en mijn remmend voorwiel over een opkantje wegschuift. Bodemonderzoek van de bovenste plank is het gevolg. Dat dit een serieuze smak is, voel ik 5 minuten later als de adrenaline is verdwenen: rechterflank, knie, onderarm geraakt.

Mijn companen zijn er van door behalve “Il Grillo” Johan, die boven op de volgende klim staat te wachten. Het hoeft geen betoog dat zonder achterrem wat volgt niet bepaald een pretje is maar gelukkig is de verhouding klimmen/afdalen op deze TT in evenwicht.

Bij bevoorrading 2 (jaja, 4 Euro en 2 bevoorradingen…hallo Marathon Beringen?) staat iedereen te wachten en kunnen we na wat knabbelen in groep verder. Bij de terril op goed 10 km van het einde splittst ons groepje zich weer, met Johan en Bart rijd ik rond het meer, terwijl Steven, Evrard en Danny de 30% steile helling bedwingen.

Het tempo ligt hoog, zelfs als ik op maximaal vermogen zit, lijkt het alsof Bartje nog maar net op tempo is maar in vergelijking met vorig jaar is het dit jaar ook bij mij weelde. Dat onderstreept nog maar eens hoe goed onze kameraad Johan bezig is, van 4 jaar niks gefietst nu al bij de beteren. Cream always floats on top hè.

Na nog wat site-seeing aan de mijntorens zit ook deze TT er weer op en kunnen we onze fiets een afspuitbeurt geven. Even later komen ook de anderen binnen en is het tijd voor de après-bike.

We worden door Herman vooreerst op een Chouffe getracteerd die vlot binnen gaat, dan is het tijd om de souvlakis te proeven. Tussendoor doen we nog mee aan de tombola voor het goede doel en Johan heeft toch wel prijs zeker (volgens Steven omdat hij lang genoeg in de ogen van de jonge dame met de tombolalotjes had gekeken).

Sint-Gummarus staat eveneens op het menu en toont zich een goede patroonheilige. We lezen later dat Danny in de namiddag terug is mogen rijden naar Eisden om de hoofdprijs van de tombola op te pikken: een 29″ mountainbike.

God kent iets van straffen, Sint-Gummarus van belonen!

Afgelopen zondag stond wederom rood omcirkeld in de agenda. TT Dilsen. Een toptocht hoofdzakelijk dankzij het fantastisch decor dat de streek te bieden heeft. En hoogtemeters, veel hoogtemeters.

Maar eerst ter plekke raken. Doordat ik zaterdag niets had kunnen rijden, besloot ik met de fiets naar Dilsen te peddelen. Om 7u stond ik vertrekkensklaar. Of toch niet. Dankzij de regen eerst even een regenjasje aan. Lamp op volle sterkte en de duisternis in… Na 37 natte en donkere kilometers kwam ik om iets voor half 9 aan de start. Even later tekende ook Danny present. 10 minuten later maakten Johan en Steve het olijke viertal compleet. Regen houdt ons niet tegen dendju!

Pas vertrokken en mijn spatbord vond het nodig om zich te ontdoen van de knelling en vloog er halvelings af. Kort oponthoud om te beginnen. Na een paar vlakke kilometers begon de speeltijd. Hop het bos in. Na een paar 100m reed ik ongelukkig op een wortel verstoken onder het bladerdeken, maar kon nog recht blijven. De honderden meters daarna werd duidelijk dat ik te maken kreeg met een snakebite en de band stilaan aan het leeglopen was. Geen erg, misschien houdt die het wel vol tot de bevoorrading hoopte ik. Kort daarna weer prijs, bij de eerste beste molshoop sloeg de ketting dubbel en moest ik voet aan de grond zetten. HET teken om even uit te razen. De fiets vloog het decor in en mijn helm volgde even later. Na een geweldig interessante scheldtirrade richting ketting, binnenband, helm, spatbord en dennenboom, zag ik Johan rustig voor zich uit kijken en vroeg rustig “Uitgeraasd?”. Back to reality. Als een voorbeeldige ploegmaat hielp Johan mij uit de penarie en konden we de achtervolging inzetten op Danny en Steve. Of ja, door de zeker 10 minuten inactiviteit was er van een achtervolging geen sprake. Uiteindelijk werden we terug herenigd aan de bevoorrading. Deel 2 kon beginnen.

Het plan was om bij Steve en Johan te blijven. Zij telden simpelweg het meeste reparatiemateriaal, iets wat mij gezien de eerdere pech, verstandig leek. Toch dachten Peppie & Kokkie daar anders over en lieten het gat vallen. Na een paar kilometer verzeilden Danny en ik achter een bende dagjestoeristen. Danny schoot op het juiste moment langs de hele groep, mij lukte dat niet door anderen die de weg versperden, en weg was Mister Scott. Toen ik eindelijk de ruimte zag om de groep te passeren was Danny nergens meer in het gezichtsveld te bespeuren. Laten rijden dus. De rit is nog lang.

Zonder verdere kleerscheuren of noemenswaardige taferelen kwam ik aan de kantine. Daar werd het nog héél plezant met de nodige straffe praat en schele zever, tot tranenstoe. Na ‘amper’ 2 Leffes hijste ik mij terug in de heerlijk natte kledij en vertrok ik terug richting Kortessem. Om 14u klokte ik af op 118 bikekilometers. Moe maar voldaan noemen ze dat!

Steve, Johan en Danny, het was wederom een plezante TT!

Traditioneel vindt deze marathon plaats op 11 november maar aangezien deze dit jaar op een zondag valt werd er noodgedwongen verhuisd naar een zaterdag.

Tijdens de week werden er links en rechts al ballonnetjes opgelaten voor de deelname. Uiteindelijk bleken 5 gladiatoren bereid om het gevecht aan te gaan met de meer dan tachtig kilometers boswegen en zandstroken achter, op en rond de terrils van Beringen. Met Danny, Dirk en Bart ( deze laatste in een zeer twijfelachtige staat na de bierfeesten in Hasselt) konden we een snelle groep in stelling brengen terwijl Johan ikzelf in de achterhoede een meer dan verdienstelijke TT reden.

Enfin we waren nog maar goed en wel het bos ingedoken of Bart besloot de wereld al eens ondersteboven te bekijken, wellicht was hij toen pas echt wakker want daarna ging het plots behoorlijk goed vooruit.

Met het dynamische trio voorop,besloten Johan en ik dat het een goed idee was nog een beetje onze krachten te sparen. Zelf kon ik niet anders want mijn zeer wispelturig zadel moest na elke 10 km terug in de juiste positie gezet worden en de ietwat verkrampte houding op de fiets kostte veel krachten.

Na bevoorrading 1 konden we het eerste technische stuk aanvatten, draaien en keren op een zakdoek in een zandbak. Er werd al eens gevallen maar al bij al merkte ik dat de techniek bij iedereen duidelijk beter wordt naarmate het seizoen vordert. Na bevoorrading 2 waren er nog dik 30 km te rijden die grotendeels over het militair domein van Beverlo liepen (veel draaien en keren).

Uiteindelijk volgde dan nog een tweede technisch stuk met een opeenvolging van korte hellingen en afdalingen. Zonder al te veel moeite konden we dit achter ons laten maar bij 1 van de volgende oplopende stukken kreeg mijn compaan Johan krampen en moesten we noodgedwongen even aan de kant.

We onderhielden daarna het tempo tot aan terril 1 en besloten na de afdaling terril 2 te laten voor wat het was (de ervaring van vorig jaar had ons veel geleerd). Dirk had door een misser op het parcours wel nog terril 2 erbijgenomen en was in de fameuze afdaling aan de achterzijde goed twintig meter lager dan voorzien terechtgekomen.

Bij onze aankomst bleken Danny, Bart en Dirk al ruimschoots in de apres-bike te zijn gedoken. Tijd dus voor een lekkere donkere Grimbergen gecombineerd met een vettig curryworstje tussen een slap broodje (en dat na al die opbouwende kritiek van vorig jaar Bart!)

TT Stal: een klassieker met het volledige spectrum aan hindernissen, tot volgend jaar…

Beste modderstoempers,

Zoals jullie intussen wel zullen weten staat a.s. zaterdag de eerste marathon van het jaar op het programma in Stal/Beringen. De langste afstand bedraagt er 86 km maar het is natuurlijk ook mogelijk voor een kortere afstand te kiezen.

Om de lange rit te rijden is het aangewezen wat vroeger te vertrekken, we spreken dus al om 8u af ter plaatse.

In onderstaand filmpje zien jullie de toertocht van vorig jaar featuring team gelo (meerbepaald o.a. ikzelf die een bodemstaalke pak)

See you there!

Op zondag 4 november luidde de afspraak om 8u30 aan het vertrek van de TT in Zolder. Op dat uur waren enkel Bart Gregoor, Steve Souverijns en Danny Schroyen aanwezig. Via verschillende bronnen werd ons gemeld dat ook Dirk Smits deze TT reed, evenals Johan Thijsen in het gezelschap van zijn Hoeseltse mountainbike-connection.

Na de inschrijving doken we het parcours op en voor we het wisten stond er al 7 kilometer op de teller die grotendeels verhard waren met links en rechts een singletrackske en vooral veel vochtige paden langs de spoorweg waar het vooral niet sturen was om recht te blijven. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat de gemiddelde snelheid hoog was, vaak net wat te hoog voor ondergetekende al zat (vijgen na pasen jaja) ook de veel te hoge bandenspanning er ook voor iets tussen.

Bart en Danny waren echter bij momenten genadig en wachtten tot ik weer kon aansluiten. Beide heren steken dan ook in een topvorm die het beste laat vermoeden voor het volgende seizoen (getuige ook de 7e algemeen/2e in de categorie +40 plaats van Danny bij een mountainbikewedstrijd op zaterdag). Dan heb je als biker wel eens het gevoel dat je niet bepaald goed bezig bent (en vergeet je te kijken naar al die anderen die je onderweg bent voorbijgestoken en dus nog veel minder goed waren). Het is dus maar een kwestie van wie je met wie wil vergelijken.

Het parcours liep grotendeels in omgekeerde richting tov vorig jaar, de bevoorrading lag na een zeer lange bosallee waar Danny en Bart eens te meer de forcing voerden en iedereen (inclusief ikzelf) ongenadig uit het wiel moesten. De bevoorrading was dus een meer dan welgekomen korte pauze, tijd voor een Red Bull shot, wat sportdrank en een energybarke (of een tomatensoepke en een rijstpapke).

Volgens Bart kwamen de leuke passages er nu aan op de Sterrenwacht in Zolder. Groot was dus mijn verbazing toen bleek dat men weliswaar een passage aan het circuit had, maar voor de rest alle bospaadjes links lieten liggen waardoor dit meer en meer op een wegkoers begon te lijken.

Niet veel later zagen we dan het bordje van de laatste 5 km, voor Danny het signaal om er nog eens een stevige lap op te geven. In eerste instantie kon ik nog aanpikken bij Bart, maar toen die de gashendel opendraaide, kon ik niet anders dan lijdzaam toezien en op maximaal vermogen de achtervolging inzetten.

Resultaat: 23 + gemiddeld aan de eindmeet waar het lang wachten was aan de afspuitinstallatie. Na een Tongerloke van het vat was de vermoedheid snel vergeten.

Volgende week: de eerste marathon van het jaar in Beringen/Stal!

1 november is traditioneel de afspraak voor de toertocht in As. Dit jaar konden we ons verheugen op een talrijke afvaardiging van ons wintercrosserspotentieel: Bart Gregoor, Steven Thijs, Johan Thijsen, Dirk Smits, Evrard Gerets en zoon Tjörven, Danny Schroyen en Steve Souverijns tekenden present, daarnaast ook Maarten die ons afgelopen week ook al vergezelde (en wiens achterwiel voor de meesten onder ons, zij het dan gedurende slechts enkele seconden al een bekend zicht is).

Vertrek en aankomst waren ook dit jaar weer aan het kolenspoor in As. De TT heeft behoorlijk wat singeltracks afgewisseld met bredere bospaden. Ook de zandgroeve zat er dit jaar weer in, wel een pak zwaarder gezien de regen van de afgelopen dagen.

Na zowat 17 kilometer konden we een eerste keer verzamelen op de bevoorrading, daarna ging het serieus op en af met enkele “gevaarlijke” afdalingen waarvan ondergetekende er 1 bijzonder goed en van zeer nabij kent. Zonder ongevallen werd echter het laatste stuk van het parcours aangesneden, dat ging bij de ene al vlotter dan bij de andere. Na wat schakelproblemen voor de bevoorrading leek het er nu op of de cassette wat losgekomen was getuige het gerammel achteraan de fiets in de lange afdalingen (en dus weer wat huiswerk voor Fietsatelier Johan).

Na afloop was het verzamelen in de drieschaar voor een frisse Grimbergen, in het bijzijn van Herman (papa van Bart) die op een of andere manier zijn aankomsten perfect weet te timen met onze after-cross. Goed bezig!

voor Bart en Steven is het ongetwijfeld nog een lange rit naar huis geworden met de fiets, andere (oudere, wijzere en al wat meer bezadigde bikers) kozen gewoon voor de auto.

Dit gezegd zijnde, op naar de volgende!