Traditioneel vindt deze marathon plaats op 11 november maar aangezien deze dit jaar op een zondag valt werd er noodgedwongen verhuisd naar een zaterdag.

Tijdens de week werden er links en rechts al ballonnetjes opgelaten voor de deelname. Uiteindelijk bleken 5 gladiatoren bereid om het gevecht aan te gaan met de meer dan tachtig kilometers boswegen en zandstroken achter, op en rond de terrils van Beringen. Met Danny, Dirk en Bart ( deze laatste in een zeer twijfelachtige staat na de bierfeesten in Hasselt) konden we een snelle groep in stelling brengen terwijl Johan ikzelf in de achterhoede een meer dan verdienstelijke TT reden.

Enfin we waren nog maar goed en wel het bos ingedoken of Bart besloot de wereld al eens ondersteboven te bekijken, wellicht was hij toen pas echt wakker want daarna ging het plots behoorlijk goed vooruit.

Met het dynamische trio voorop,besloten Johan en ik dat het een goed idee was nog een beetje onze krachten te sparen. Zelf kon ik niet anders want mijn zeer wispelturig zadel moest na elke 10 km terug in de juiste positie gezet worden en de ietwat verkrampte houding op de fiets kostte veel krachten.

Na bevoorrading 1 konden we het eerste technische stuk aanvatten, draaien en keren op een zakdoek in een zandbak. Er werd al eens gevallen maar al bij al merkte ik dat de techniek bij iedereen duidelijk beter wordt naarmate het seizoen vordert. Na bevoorrading 2 waren er nog dik 30 km te rijden die grotendeels over het militair domein van Beverlo liepen (veel draaien en keren).

Uiteindelijk volgde dan nog een tweede technisch stuk met een opeenvolging van korte hellingen en afdalingen. Zonder al te veel moeite konden we dit achter ons laten maar bij 1 van de volgende oplopende stukken kreeg mijn compaan Johan krampen en moesten we noodgedwongen even aan de kant.

We onderhielden daarna het tempo tot aan terril 1 en besloten na de afdaling terril 2 te laten voor wat het was (de ervaring van vorig jaar had ons veel geleerd). Dirk had door een misser op het parcours wel nog terril 2 erbijgenomen en was in de fameuze afdaling aan de achterzijde goed twintig meter lager dan voorzien terechtgekomen.

Bij onze aankomst bleken Danny, Bart en Dirk al ruimschoots in de apres-bike te zijn gedoken. Tijd dus voor een lekkere donkere Grimbergen gecombineerd met een vettig curryworstje tussen een slap broodje (en dat na al die opbouwende kritiek van vorig jaar Bart!)

TT Stal: een klassieker met het volledige spectrum aan hindernissen, tot volgend jaar…