Afgelopen zondag stond wederom rood omcirkeld in de agenda. TT Dilsen. Een toptocht hoofdzakelijk dankzij het fantastisch decor dat de streek te bieden heeft. En hoogtemeters, veel hoogtemeters.

Maar eerst ter plekke raken. Doordat ik zaterdag niets had kunnen rijden, besloot ik met de fiets naar Dilsen te peddelen. Om 7u stond ik vertrekkensklaar. Of toch niet. Dankzij de regen eerst even een regenjasje aan. Lamp op volle sterkte en de duisternis in… Na 37 natte en donkere kilometers kwam ik om iets voor half 9 aan de start. Even later tekende ook Danny present. 10 minuten later maakten Johan en Steve het olijke viertal compleet. Regen houdt ons niet tegen dendju!

Pas vertrokken en mijn spatbord vond het nodig om zich te ontdoen van de knelling en vloog er halvelings af. Kort oponthoud om te beginnen. Na een paar vlakke kilometers begon de speeltijd. Hop het bos in. Na een paar 100m reed ik ongelukkig op een wortel verstoken onder het bladerdeken, maar kon nog recht blijven. De honderden meters daarna werd duidelijk dat ik te maken kreeg met een snakebite en de band stilaan aan het leeglopen was. Geen erg, misschien houdt die het wel vol tot de bevoorrading hoopte ik. Kort daarna weer prijs, bij de eerste beste molshoop sloeg de ketting dubbel en moest ik voet aan de grond zetten. HET teken om even uit te razen. De fiets vloog het decor in en mijn helm volgde even later. Na een geweldig interessante scheldtirrade richting ketting, binnenband, helm, spatbord en dennenboom, zag ik Johan rustig voor zich uit kijken en vroeg rustig “Uitgeraasd?”. Back to reality. Als een voorbeeldige ploegmaat hielp Johan mij uit de penarie en konden we de achtervolging inzetten op Danny en Steve. Of ja, door de zeker 10 minuten inactiviteit was er van een achtervolging geen sprake. Uiteindelijk werden we terug herenigd aan de bevoorrading. Deel 2 kon beginnen.

Het plan was om bij Steve en Johan te blijven. Zij telden simpelweg het meeste reparatiemateriaal, iets wat mij gezien de eerdere pech, verstandig leek. Toch dachten Peppie & Kokkie daar anders over en lieten het gat vallen. Na een paar kilometer verzeilden Danny en ik achter een bende dagjestoeristen. Danny schoot op het juiste moment langs de hele groep, mij lukte dat niet door anderen die de weg versperden, en weg was Mister Scott. Toen ik eindelijk de ruimte zag om de groep te passeren was Danny nergens meer in het gezichtsveld te bespeuren. Laten rijden dus. De rit is nog lang.

Zonder verdere kleerscheuren of noemenswaardige taferelen kwam ik aan de kantine. Daar werd het nog héél plezant met de nodige straffe praat en schele zever, tot tranenstoe. Na ‘amper’ 2 Leffes hijste ik mij terug in de heerlijk natte kledij en vertrok ik terug richting Kortessem. Om 14u klokte ik af op 118 bikekilometers. Moe maar voldaan noemen ze dat!

Steve, Johan en Danny, het was wederom een plezante TT!