8u03. Ik ben met Johan Thijsen onderweg naar Maasmechelen over verlaten en mistige wegen. Op de Duivelsberg in Opgrimbie schrikken we plots op als een schim in ware doodsverachting de weg oversteekt. Een ree, een everzwijn? Wel ja maar dan eentje in clubkledij…het is niemand minder dan onze eigenste Bart Gregoor, alias “the flash” die bijna in onzachte aanraking komt met de hele logistiek van Fietsatelier Johan.

Even later rijden we de parking op van het legendarische Patro Eisden. We ontwaren op de parking al de auto van Evrard, even later komt Danny aan en terwijl we onze spullen uitladen schiet ook “the flash” de parking op.

Aan de inschrijving ontwaren we onze vriend Herman Gregoor die al vraagt of we ook met de fiets zijn afgekomen waarop ik opmerk: hoeveel zotten kent gij zo, Herman?

Enfin, na de inschrijving maken Steven, Evrard, Bart, Johan, Danny en ikzelf ons op om het parcours op te vliegen en de snelheid zit er meteen goed in.

Technische passages met modderplassen en lange allees volgen elkaar gezwind op. Steven vliegt al ergens uit een bocht maar zonder erg. Groot is onze verbazing als we met ons trio (Johan, Evrard en ik) aan de bevoorrading komen en de andere drie daar niet (meer) zijn. Nog groter is onze verbazing als even later Danny aan de bevoorrading arriveert gevolgd door Bart en Steven. De beschulidigingen over afsnijden en inkorten vliegen al snel over en weer maar Johan, Evrard en ikzelf zijn ons van geen kwaad bewust, wellicht blijkbaar ergens een pijlke gemist (wij en die andere 20 man die daar tegelijk met ons zijn toegekomen).

Evrard staat zoals steeds te popelen om te vertrekken en zit de rest op te jutten, grote hilariteit als we dan ook echt willen vertrekken en blijkt dat zijn achterband zo plat is als een vijg. God straft onmiddellijk.

Dat besef ik even later ook als ik in de kiezelgroeve bij afdaling 2 zonder achterrem val en mijn remmend voorwiel over een opkantje wegschuift. Bodemonderzoek van de bovenste plank is het gevolg. Dat dit een serieuze smak is, voel ik 5 minuten later als de adrenaline is verdwenen: rechterflank, knie, onderarm geraakt.

Mijn companen zijn er van door behalve “Il Grillo” Johan, die boven op de volgende klim staat te wachten. Het hoeft geen betoog dat zonder achterrem wat volgt niet bepaald een pretje is maar gelukkig is de verhouding klimmen/afdalen op deze TT in evenwicht.

Bij bevoorrading 2 (jaja, 4 Euro en 2 bevoorradingen…hallo Marathon Beringen?) staat iedereen te wachten en kunnen we na wat knabbelen in groep verder. Bij de terril op goed 10 km van het einde splittst ons groepje zich weer, met Johan en Bart rijd ik rond het meer, terwijl Steven, Evrard en Danny de 30% steile helling bedwingen.

Het tempo ligt hoog, zelfs als ik op maximaal vermogen zit, lijkt het alsof Bartje nog maar net op tempo is maar in vergelijking met vorig jaar is het dit jaar ook bij mij weelde. Dat onderstreept nog maar eens hoe goed onze kameraad Johan bezig is, van 4 jaar niks gefietst nu al bij de beteren. Cream always floats on top hè.

Na nog wat site-seeing aan de mijntorens zit ook deze TT er weer op en kunnen we onze fiets een afspuitbeurt geven. Even later komen ook de anderen binnen en is het tijd voor de après-bike.

We worden door Herman vooreerst op een Chouffe getracteerd die vlot binnen gaat, dan is het tijd om de souvlakis te proeven. Tussendoor doen we nog mee aan de tombola voor het goede doel en Johan heeft toch wel prijs zeker (volgens Steven omdat hij lang genoeg in de ogen van de jonge dame met de tombolalotjes had gekeken).

Sint-Gummarus staat eveneens op het menu en toont zich een goede patroonheilige. We lezen later dat Danny in de namiddag terug is mogen rijden naar Eisden om de hoofdprijs van de tombola op te pikken: een 29″ mountainbike.

God kent iets van straffen, Sint-Gummarus van belonen!