Vergeleken met vorig jaar was het velen beter. Plezant temperatuurke, een gezellige drukte en het parcours lag er voortreffelijk bij. Ook de Gelo opkomst was dik in orde met 9 man. Helaas zonder Downhill Steve die na zijn onfortuinlijke val tijdens de night ride er niet bij kon zijn. Aan de start spotte Evrard echter een interessante oplossing voor dit probleem (zie foto). Met dit karretje kan Steve dus volgende keer wel mee, geblesseerd of niet. Danny zal wel locomotief spelen, dan kan hem wat extra trainen.

Overigens een zeer mooi tocht doorheen het groenste snoepje van Limburg. De track kunnen jullie hier bekijken op Strava, http://app.strava.com/activities/99194798

Gisterenavond was het dan zover. Gelo Sportief zou zich ook eens gaan wagen aan een nachtrit. Niet op de verlichte banen die ons Belgische netwerk rijk is, neen, het bos in. De complete duisternis. En dat mag behoorlijk letterlijk genomen worden, de maan scheen gisteren maar voor 8% (dank u Google).

Om 19u30 verzamelden we in Eik en de opkomst was de moeite; 7 bikers die de uitdaging aangingen. Goed ingeduffeld met buff’s en thermokledij. En natuurlijk de vrij indrukwekkende lichtbundels op helmen en sturen. Steven was nog niet verlicht en kon daarom een lampje van mij lenen. En weg waren we.

We reden naar Zutendaal en eens het Albertkanaal gepasseerd doken we het bos in. Een heel aparte ervaring. Een 7-koppige bende met evenveel lichtproductie als een voetbalplein baande zich een weg tussen de bomen en over hun wortels. Maar. Na amper 1,5km bos kreeg Xavier pech. Achterpad afgebroken en einde night ride. Ge kunt het zelf niet verzinnen. Zoals dat in een team hoort wandelden/bolden we samen terug naar de baan waar Xavier afgesproken had met zijn vrouw. We blijven het verbazend vinden hoe vlot zij ons kon vinden nadat Xavier enkel zei: ‘Komt ge mij halen? Ik sta in het bos.’ Chapeau!
Omdat mijn lamp het al aan het begeven was, kreeg ik de lamp van Xavier toegeduwd inclusief een extra batterij (en die extra batterij bleek geen overbodige luxe). Waarvoor dank!

Herstart dan. We vertrokken weer en het bolde goed. Dacht ik. Toen we een verharde baan overstaken trok Steven de remmen dicht en vertelde dat hij onvoldoende zag. Mijn geleend lampke gaf een te zwak licht en ook bleef die niet in de juiste positie staan. Dat ondanks een mega voelsprieten constructie met 86 colsonbandjes. Het was zelfs kunst. Maar helaas. Toen waren we nog met 5. 2 down, 5 to go.

Het moment van Evrard was aangebroken. Als een everzwijn in de nacht rook hij de heimat en zette koers richting Rekem. Plots dook hij rechts het bos in en vanaf toen was het opletten geblazen. Evrard rijgde de singletracks, risky afdalingen en pittige kuitenbijters aan elkaar. Plezant als ge de regio kent als uw broekzak (Evrard dus), iets spannender en uitdagender voor die wat pas een eerste keer in diezelfde broekzak komen kijken (Johan, Steve, Ferdy en ik). Maar het was dikke fun, en de kick was nooit veraf!

Nota: ergens tussen die singletracks reed Evrard zijn ketting in 2 stukken en vreesden we het einde voor de Hazefield Terror. Maar dat was zonder de ponstechnieken van Evrard gerekend, in no-time hing die ketting weer aan elkaar. Wat een machien die Evrard.

Nu hoor ik jullie al denken: Heeft Steve ongeschonden het einde gehaald? Awel, dat is hem helaas niet gelukt. Onze clubbodemonderzoeker heeft zowat in elke gemeente dat we passeerden een bodemstaaltje meegenomen. Het laatste staaltje werd ook nog eens een behoorlijk stevige, hopelijk is Kiezelsteve terug de oude zondag! Nog een nota, in de zomermaanden is het Kiezelsteve, in de wintermaanden Downhill Steve.

Op het einde trokken we nog een paar keer flink door om te eindigen in de garage van Evrard voor een frisse pint geflankeerd met een stevige dosis schele zever. Het was een plezante eerste ervaring met de nachttochten. Meer van dat! Om 22u46 arriveerde ik terug in Kortessem en dan volgt het zwaarste; het zorgvuldig poetsen van de bike in de nachtvorst. De liefde voor het materiaal moet er nu éénmaal zijn. En hey, laten we eerlijk zijn, een mooi gepoetste fiets bolt gewoon beter.

Gegevens Night ride #1:
http://www.strava.com/activities/98686837

Terwijl zijn kopman zich opmaakt voor een benefietcrosske voor het goede doel ergens aan een meertje in Mol, neemt de would-be (of was het wannabe) coureur die we ook wel eens liefkozend de kerel van Kortessem noemen het op zich om een lokaal toerke uit te stippelen rondom Genk.

Gevijven vertrekken we aan de Casteleyn en achter de brug in Munsterbilzen duiken we voor het eerst het bos in. Aangename vaststelling: het is minder baggeren dan oorspronkelijk gedacht. Meer nog, het ligt er relatief droog en snel bij, het fungehalte gaat meteen een heel stuk de hoogte in. Bij momenten zit de vaart er aardig in, zeker bij de minste vorm van reliëf… maar en dat is mijn persoonlijke tweede aangename vaststelling: de benen zijn zowaar weer min of meer wat ze moeten zijn.

De banden staan ietwat harder dus bij de steile stukken is het af en toe net wel of net niet omwille van een tekort aan grip maar dat kan de pret niet drukken. Gezwind vliegen de kilometers voorbij. Vooral het stukje naast de terril is een beauty van een singletrack. Ik heb de bochtjes niet geteld maar het zullen er niet veel minder dan 50 geweest zijn op goed 2 à 3 km. Leuk als je je bochtentechniek wil bijschaven, minder leuk als je in plaats van op een communicantenfiets op een 27,5″ (650B voor de hardcore kenners) laat staan op een 29″ fietst. Daarmee is dan wellicht ook het enige nadeel bewezen. De conditie van de man in kwestie daarentegen is van die aard dat we dan eindelijk min of meer kunnen volgen.

Plezant detail: de voorzitter waant zich in Eisden en gaat resoluut op zoek naar de marktkraam van Martine (euh, terril, C-mine, Eisden?), misschien dat hij toch beter een ontbijt had genomen voor het vertrek…

Na het technisch gedeelte besluiten we dat het mooi geweest is en opteren voor een stukje verhard tot Bilzen. Daarbij loopt de snelheid al gauw op tot 34-35 km/u hetgeen voor ondergetekende bij momenten net iets teveel van het goed is. Voordeel: je bent snel terug in de Casteleyn waar de donkere Leffe staat te wachten.

Mijn conclusie: organiseer op dit ritje een toertocht en je hebt een instant klassieker met een pak deelnemers. Wie er dus niet bij was… see you next time!