Voor diegenen die op vrijdag niet te lang blijven hangen op het feestje van Bart Gregoor, klik hieronder op de afbeelding van gpsies voor het gps-bestand van de zaterdagrit.

“Je vais reussir, tout simplement parce que je refuse de perdre”

Dat heb ik tijdens de rit mij toch een paar keer moeten inpeperen. Les 3 Ballons is meer dan een cyclosportieve van 218km, het is een gevecht tussen man en parcours waarbij het lichaam en de gedachten er alles aan doen om de renner uit zijn/haar lood te slaan. Hierbij mijn relaas.

Editie 2013 van Les 3 Ballons kende een aantal wijzigingen. Zo werden start- en aankomstplaats veranderd en kregen de renners gratis en voor niets 8 extra kilometers voor de wielen geschoven. De loodzware aankomst op La Planche de Belles Filles werd na 12 jaar vervangen door een vlakke finish in Raddon et Chapendu. Ter compensatie was er op 25km van het eind de Côte de Champ Jaillet, een smeerlap eersteklas met percentages die aan La Redoute doet denken, maar dan een heel stuk langer. Maar later meer daarover. Om 5u ging de wekker en na een zéér korte nacht zag het woord ‘snooze’ er zeer verleidelijk uit. Maar terug naar de realiteit! Hop die kleren aan, ontbijten en de fiets op richting startplaats Luxueil-les-Bains samen met 11 ploegmaten van Gelo Sportief, een plezante bende. Alsof de rit nog niet zwaar genoeg was, verkozen we dus de fiets boven de auto, 32km extra kon er ook nog wel bij. In Luxueil draaiden we de piste op en botsten we op een massa fietsers, een immense zee van kleurrijke truitjes, helmen en zonnebrillen. De één al modieuzer dan de andere. Om 7u25 klonk het startschot en de getrainde cyclorijders vertrokken als eerste, hopelijk met een Belg als winnaar! Een dikke 20 minuten later waren ook wij onderweg. Maanden op voorhand had ik afgesproken met Timothy om samen te rijden, ofja, toch zeker het begin en dan zouden we wel zien. Helaas. Eens de start gepasseerd schakelde ik in race-modus en was het zaak een goed groepje te vinden voor de openingsfase zodat de diesel meteen warm kon draaien. Na een paar kilometer keek ik eens rond en zag dat Pierre, Danny, Jurgen en Steven de trein ook niet hadden gemist. De eerste helling (Faucogney / La Mer) volgde na 14km, een loper. In het begin had ik schrik voor een te smal baantje en te veel volk, maar dat viel goed mee. Op de grote plateau ging het naar boven. Ik kwam eerst boven en op het tussenstuk na de top sloten eerst Danny en later Pierre aan. Op naar de gevreesde Col des Chevrères. Pierre reed meteen weg, Danny en ik kozen voor een rustiger tempo wetende dat de steile stukken eraan zaten te komen. Ik schakelde van de 23 naar de 25, maar dat gaf problemen. Dan maar meteen nog kleiner naar de 27, maar ook dat zorgde voor een danseffect tussen de 25 en de 27. Miljaarde, zeg dat het niet waar is en dit de hele rit zo gaat zijn?! Soit, op de 23 naar boven getaffeld en zo Danny laten passeren. Op de steile stukken was het wel opletten op het met grind bezaaide wegdek wanneer en danseuse het achterwiel wegslipte. De eerste bevoorrading sloeg ik wijselijk over (wat een volk aan dat kleine tentje!) en reed alleen verder. Even later sloten Pierre en Danny terug aan en samen in een grote groep ging het in sneltempo richting de voet van de Ballon d’Alsace (ondertussen nog even fout gereden).

Bij de eerste klimkilometers riep Danny dat hij zijn eigen tempo ging rijden en schakelde een paar tanden kleiner. Achteraf gezien was dit de plezantste klim van de dag, stevig soepel tempo zonder in het rood te moeten gaan. Maar niet voor iedereen, de groep werd kleiner en kleiner, zeker toen Pierre de kop overnam en het tempo iets op voerde. De laatste kilometer nam ik over en bereikte zo de top. Snelle ravito en meteen afdalen. In het dal zat ik met een groepje in het wiel en reed over een paar kilometer het gat dicht op een voorliggend groepje. Even uitrusten en kort daarna begon Col de Hundsruck, een onevenwichtige klim met tussenin een korte afdaling. Ik voelde de benen voor een eerste keer tintelen (een gemiddelde van bijna 30 per uur in die eerste 90km was voor mij te hoog vreesde ik) en liet Pierre & Co rijden. Zonder het tempo helemaal te verliezen bereikte ik de top niet veel later. Beneden vond ik terug de aansluiting toen er moest gewacht worden aan een drukke baan. Na wat zigzagwerk op kleine baantjes lag na 112km de langste klim te wachten, le Grand Ballon. Opnieuw koos Pierre een strak tempo en moest ik de rol lossen. De opeenvolging van hoogtemeters en de warmte begonnen meer en meer door te wegen. De cadans was er volledig uit, opnieuw zat ik op sommige stukken te stoempen op de 23. Ik heb bergop die kleine cadans nodig, frustrerend dan wanneer ge die 2 tanden kleiner links van die ketting ziet blinken. Ze lachten mij zelfs uit. Hoog tijd om te drinken, de warmte sloeg duidelijk toe. Met nog 3 kilometer te klimmen ging het stroever en stroever, ik begon zelfs lichtjes te surplacen, van links naar rechts. Op de pedalen staan, en weer zitten. Rien ne va plus. Hoe kon dit nu?! Het ging zo goed? Ik sleepte me naar boven en daar regelrecht de hut binnen voor een frisse cola. Mijn longen stonden in vuur, wat een hel. De astma en allergie tekenden present. Ik keek op de teller en zag 126km staan. Dameendjenie? Nog 92km? Hoe ging ik die nog tot een goed einde brengen? Zoveel vragen, en de krachten van een pannenkoek. Ik hees mezelf terug op mijn nieuwe speeltje en begon de afdaling. Je maintiendrai, dacht ik. En zodoende. Op de Route des Crêtes probeerde ik verder te recupereren, maar het waren parels voor de zwijnen. De paar groepjes die mij voorbij reden moest ik losweg laten rijden. Het karretje aanhangen was geen optie. Dan maar goed tanken op de bevoorrading en verder dalen. Beneden kwam ik gelukkig in een groepje terecht die niet TE hard reden tegen een 35 per uur. Dat ging. Nog wat eten en drinken en het begon weer te lopen. Net op tijd voor Col d’Oderen, de klimbenen waren terug, hoppa! Col des Croix volgde niet veel later en koos weer voor een rustiger tempo. Wellicht uit vrees wat nog komen zou en in de wetenschap dat die 2 tandwielen geen ketting meer gingen voelen vandaag. Op de brede baan richting Servance ging het boenk naar rechts en het stoempfestijn kon beginnen. Dit was het stukje op het parcours waar de spaken kraken. Het laatste beetje grinta werd hier opgesoupeerd. Eens de top bereikt de beloning, zowat het mooiste decor van de dag, le plateau des milles étangs, ook wel klein Finland genoemd. Via een mooi golvend baantje op naar de laatste (gevaarlijke!) afdaling en dan nog een 10km tot aan de finish. Met 5 man sterk persten we er nog een tijdrit uit waarbij ik het laatste deel als jongste volledig voor mijn rekening nam tegen +40 per uur. Noblesse oblige. We reden onder de boog en het zat erop. YES!

Goud behaald in 8u17m20s en daarmee 519e geworden op 2583 finishers. Dik tevreden! In vergelijking, vorig jaar deed ik er 10u01m13s over en was het parcours 13 km korter dan dit jaar. De voorbije week ook stevig getraind zodat ik zeker niet zou pieken vandaag. We mogen ook niet te vroeg in super vorm zijn 🙂 Zondagmorgen om 7u30 (toen iedereen nog lag te ronken) vertrok ik in een verregend Val d’Ajol alleen aan een korte rit (40km) om de beentjes wat los te rijden. Niets zo mooi om daags na een zware en mooie inspanning bij het ochtendgloren alleen in de natuur wat te peddelen. De hele rit van de zaterdag werd nog eens als een film afgespeeld tijdens 2 mooie beklimmingen naar Plombières-les-Bains en Girmont-Vald’Ajol. We duiken nu de laatste rechte lijn in naar de start van LGR op 28 juni in Corsica (www.degrotedroom.com)! Let’s ride!

Strava: http://app.strava.com/activities/59220749

Ook een dikke proficiat aan alle Gelo Sportief ploegmakkers. Deze rit tot een goed einde brengen verdient alle Respect met de hoofdletter R!

1. Pierre Parthoens, plaats 341, tijd 07:54:51, goud
2. Bart Gregoor, plaats 519, tijd 08:17:20, goud
3. Danny Schroyen, plaats 540, tijd 08:19:43, goud
4. Jurgen Lathouwers, plaats 786, tijd 08:40:54, goud
5. Steven Thijs, plaats 1339, tijd 09:27:37, goud
6. Jurgen Thijs, plaats 2173, tijd 11:09:26, zilver
7. Rik Thoelen, plaats 2175, tijd 11:09:42, zilver
8. Timothy Cuypers, plaats 2176, tijd 11:10:03, zilver
9. Evrard Gerets, plaats 2177, tijd 11:10:04, zilver
10. Dirk Smits, plaats 2178, tijd 11:10:11, zilver
11. Steve Souverijns, plaats 2180, tijd 11:10:36, zilver
12. Johan Thijsen, plaats 2183, tijd 11:10:54, zilver

Aanstaande zaterdag staat de Cristal Alken Classic op het programma. Het is mogelijk te starten om 7u of om 8u. We rijden dan tesamen tot aan de inschrijving in Alken (aansluiten op het parcours kan in Hoeselt Rode Kruislaan – Hooilingenstraat).

Na inschrijving kan ieder naar keuze beslissen over afstand, snelheid en gezelschap. De rit begint en eindigt in ons lokaal in Bilzen.

Tot dan!

Beste gps-lovers,

De rit van zaterdag is beschikbaar als download op gpsies onder deze link.

De rit van zondag is beschikbaar als download op gpsies onder deze link

Tot dan!

Ons ingestuurd door Alano nadat Johan Boelen platviel en zoals dat hoort (als rookie of the year) volledig op zijn teammaten rekende. Binnenbandje mee? Neen. Pompke mee? Neen. Helpen bij het vervangen van de band? Neen. En ondertussen hing één Orbea van zijn inmiddels rijke collectie (Boelen kiest nu bij vertrek welke kleur fiets het best bij zijn oufit past) aan de boom…

Via deze link kunnen jullie de rit van zaterdag naar Malsemaine bekijken en ev. downloaden!

Zaterdag 27 april, Malsemaine

Zondagrit van Bilzen naar Lindeman. Nu hoor ik u denken: waar ligt Lindeman? Wij vroegen ons hetzelfde af en we vertrokken richting Bokrijk, Zonhoven, Beringen en in de buurt van Koersel vonden we Lindeman, een verzameling van een 20-tal huizen, een moskee, een voetbalplein en voor enkele fietsvrienden was het bekend mountainbike-terrein. We hebben bijna iedere Limburgse mijnterril gepasseerd.

39km op de teller en daarna richting Houthalen, Genk en in de bossen van Zutendaal bleek dat we een colonne sportwagens achter ons hadden. In de buurt van het kanaal konden ze ons passeren en kregen we het mooiste geluid van de dag te horen, nl. het geluid van de motoren van een stuk of 15 “muscle cars”. De 2 kopmannen kregen plots de tegenwind van 2 beaufort pal op de neus en beslisten dan ook om, met 78km op de teller, de groep in relatieve rust naar de Casteleyn te begeleiden waar Francine had beslist om ons, zoals steeds, warm te ontvangen met een glimlach en lekkere taart.

Oh ja, het 5€-verhaal. De achterband van de Orbea-Orca van JP Oben besliste dat hij hard genoeg gewerkt had en bij het passeren van een stukje ijzer besliste hij om de geest te geven en met een mooie ontploffing tot zijn einde te komen. Als je met een gat in je buitenband zit, kan je een nieuwe band leggen maar omdat deze ontbrak, namen we een oude wetmatigheid in gedachten en staken we 5 € tussen binnen- en buitenband (zie foto) en dat lukte perfect. De vraag is of de 5€ de 4 ritten van de 1.000 km zal overleven.  Weddenschappen met een inzet van 5€ zijn steeds mogelijk bij Jean-Pierre.

Voor sommige leden is afzien op zaterdag en zondag slechts de aanleiding tot nog meer afzien tijdens de week. Zo zien sommigen het als doel om tot meerdere eer en glorie van het blauw-groen-zwarte legioen op zoveel mogelijk plaatsen present te zijn waar ze ook de profs aan het werk kunnen zien… de verplaatsing met de fiets nemen ze er graag bij.

Afgelopen woensdag was het weer tijd voor de Waalse Pijl, een goede gelegenheid om met een klein omwegje (langs Banneux) naar Hoei te fietsen om zich aldaar aan de profs te vergapen. Een tripje van 175 km was het gevolg.

Dat dat tripje niet per sé met de fiets dient afgelegd te worden, bewijst onderstaande foto. Geen idee hoe de brave mens het doet maar he boldly goes where no other wheeler tourist goes… en grabbelt dan de ietwat verbouwereerde winnaar Dani Moreno vast voor een foto (naar het schijnt moest hij zelfs een interview regelen voor Radio 1 met sportbestuurder Valerio Piva). Straffe kerel…

Er zijn zo van die dagen waarop de wind in eerste instantie de hele tijd uit de verkeerde richting lijkt te waaien. De eerste zuidwestenwind in weken was deze voormiddag onze gezel op weg naar Rooswijk-Krenwick, ook wel gekend als Rosoux-Crenwick, een onooglijk gehuchtje dat tegen de E40 ergens ter hoogte van Berloz geplakt ligt.

Ons kalendercomite had dit in al haar wijsheid als waardige bestemming aangeduid en dan kan een gewone sterveling zich daar alleen maar nederig bij neerleggen. Onze vaste kern tekende present mits enkele afwezigen: zo bvb. de genaamde B. Gregoor wiens talent zelfs zodanig veel geroemd wordt dat hij bij bescheiden profploegen zoals Team Saxo-Bank mag opdraven om verkenningen te doen van klassiekers.

Enfin, na het keerpunt in Rosoux bleek de wind plots wel goed te zitten en kon er eindelijk in positieve zin aan het gemiddelde gesleuteld worden. Enkel een paar platte tubes en een halfgebroken ketting konden nog roet in het eten gooien.

Uiteindelijk bereikten we met z’n allen ons lokaal en na een kleine versnapering aldaar trok ik met Steven Thijs nog naar Hove Malpertuus om er aldaar met Jempi Oben, Alain Ketelslegers en Johan Boelen nog enkele profs te spotten.

Het duurde dan ook niet lang of Jempi stond pal naast Peter Met De Losse Handjes Sagan.

Onder het motto, we zijn nu toch goed bezig, besloten Steven, Jempi en ikzelf daarna ook nog naar het Eurotel te trekken waar Saxo en Leopard hun intrek hadden genomen.
Na terloops te hebben gemeld aan een verzorger dat wij een trui van Ben Hermans hadden geveild voor het goede doel, bleek de man in kwestie even later gewoon op te dagen om ons te begroeten. Ben nam rustig de tijd om met ons te praten en had zelfs nog tijd voor een foto.

Geweldig sympathiek, we namen afscheid en wensten Ben alvast veel geluk voor het komende Ardense drieluik.

In de vlucht spotte ik nog Quickstep aan de overzijde in een ander hotel en dankzij Jempi scoorden we daar ook nog een paar bidonnekes.

Tijd dus om naar huis te vlammen, hetgeen nog een zware opdracht was want helaas voor ons stond de wind wederom verkeerd. Elk van ons deed zijn deel van het werk en zo bereikten we algauw Munsterbilzen waar het tijd was om afscheid te nemen.

Een gelukkig man bereikte Schoonbeek met een propere 130 km op de teller. A domani, amici!

Een verlengd weekend kan je in het gezelschap van je vrouw of vriendin doen of je kan ervoor kiezen om 3 dagen op de koersfiets te kruipen. Met 22 dappere fietsers staan we op zaterdag op de markt te Bilzen om richting Tongeren te fietsen waar we ons gaan inschrijven voor de Tongria Classic van WTC de Toeplitsen uit Tongeren. Kort na het vertrek beslissen we om in Henis op het parcours te rijden en ons richting Kanne te begeven waar we ons op het parcours begeven. Stevig doorrijden is de boodschap want voor de eerste keer rijden we +100km en dat moet zo snel mogelijk achter de rug zijn. Ieder om beurten op kop van de groep rijden maar doseren is een woord dat me vandaag niet kan bekoren. De helft van de groep kiest voor de 75 km, de rest voor de 115km. Gezien het koude weer draagt iedereen goed beschermende kledij maar die koude doet het energieverbruik sterk stijgen waardoor de krachten langzaam maar zeker verdwijnen. Ik doe nog even teken aan Karel om de koppositie over te nemen (nvdr. de hulp komt van verderop in het peloton) en daarna begint het lichtje langzaam uit te gaan. We rijden in groep verder en de tweede, derde en vierde adem worden snel uitgeblazen. In Zammelen gaat het bergop, als je niet in vorm bent, of vals plat voor een deel van de groep. Sterven op de fiets doe je niet in stijl maar met een grimas op je gezicht. Het is hard op de tanden bijten en we geraken aan de 2de bevoorrading waar er enkel nog een suikerwafel, banaan en water te verkrijgen zijn. Op basis van dat beetje voedsel is het moeilijk om Bilzen te bereiken, het is hard labeur, maar als groep lukt het om de 140km af te haspelen.

Op Paasdag gaat deel 2 van het trio richting Vlijtingen waar we richting de Cauberg fietsen om eieren en de paashaas te gaan zoeken. We vertrekken met 11 fietsers. Veel zuur in de benen, pijn in de knoken en nog steeds 37 koerstruien aan om een beetje warmte te voelen. Enkele 1.000km-fietsers zijn al stevig in vorm, andere hebben nog een lange weg af te leggen door het land van verzuring, gewichtsverlies en vormopbouw. We kiezen voor de rit van 60km zodat iedereen thuis enkele extra goede punten kan scoren. We rijden een stukje door Nederlands Limburg, Bemelenberg (nvdr we hebben een sterk vermoeden dat de voorzitter het heeft over Mesch berg) over en via Eben-emael, Riemst bereiken we, na 73km, probleemloos Bilzen waar we van François en Francine lekkere paaseieren aangeboden krijgen in de Casteleyn.

Na Tongeren en Vlijtingen gaan we op Paasmaandag het trio afwerken door naar PLOKROOI te fietsen. De kalender-commissie heeft schitterend werk geleverd, want een tiental keren hoorde ik in de groep de volgende vraag komen; WTF ligt Plokrooi? Het schijnt een dorpje te zijn dat we via een vlak parcours kunnen bereiken. Het moet een heerlijk gevoel zijn om de spieren los te rijden op een verzetje van 34-21, maar ik heb een vaag voorgevoel dat we de 52/53-15 gaan opleggen.

Steven Thijs