Er zijn zo van die dagen waarop de wind in eerste instantie de hele tijd uit de verkeerde richting lijkt te waaien. De eerste zuidwestenwind in weken was deze voormiddag onze gezel op weg naar Rooswijk-Krenwick, ook wel gekend als Rosoux-Crenwick, een onooglijk gehuchtje dat tegen de E40 ergens ter hoogte van Berloz geplakt ligt.

Ons kalendercomite had dit in al haar wijsheid als waardige bestemming aangeduid en dan kan een gewone sterveling zich daar alleen maar nederig bij neerleggen. Onze vaste kern tekende present mits enkele afwezigen: zo bvb. de genaamde B. Gregoor wiens talent zelfs zodanig veel geroemd wordt dat hij bij bescheiden profploegen zoals Team Saxo-Bank mag opdraven om verkenningen te doen van klassiekers.

Enfin, na het keerpunt in Rosoux bleek de wind plots wel goed te zitten en kon er eindelijk in positieve zin aan het gemiddelde gesleuteld worden. Enkel een paar platte tubes en een halfgebroken ketting konden nog roet in het eten gooien.

Uiteindelijk bereikten we met z’n allen ons lokaal en na een kleine versnapering aldaar trok ik met Steven Thijs nog naar Hove Malpertuus om er aldaar met Jempi Oben, Alain Ketelslegers en Johan Boelen nog enkele profs te spotten.

Het duurde dan ook niet lang of Jempi stond pal naast Peter Met De Losse Handjes Sagan.

Onder het motto, we zijn nu toch goed bezig, besloten Steven, Jempi en ikzelf daarna ook nog naar het Eurotel te trekken waar Saxo en Leopard hun intrek hadden genomen.
Na terloops te hebben gemeld aan een verzorger dat wij een trui van Ben Hermans hadden geveild voor het goede doel, bleek de man in kwestie even later gewoon op te dagen om ons te begroeten. Ben nam rustig de tijd om met ons te praten en had zelfs nog tijd voor een foto.

Geweldig sympathiek, we namen afscheid en wensten Ben alvast veel geluk voor het komende Ardense drieluik.

In de vlucht spotte ik nog Quickstep aan de overzijde in een ander hotel en dankzij Jempi scoorden we daar ook nog een paar bidonnekes.

Tijd dus om naar huis te vlammen, hetgeen nog een zware opdracht was want helaas voor ons stond de wind wederom verkeerd. Elk van ons deed zijn deel van het werk en zo bereikten we algauw Munsterbilzen waar het tijd was om afscheid te nemen.

Een gelukkig man bereikte Schoonbeek met een propere 130 km op de teller. A domani, amici!