Beste Bilzerse collega fietsers,
Bij deze willen we jullie bedanken voor de opkomst tijdens de sterrit van vorige zondag. In totaal telden we 110 fietsers. Ook willen we met stip de motards van MC Lotus bedanken. Mede dankzij hen werd dit een vlotte en veilige sterrit! We hebben met plezier de moeite gedaan om deze traditie verder te kunnen zetten. Tot volgend jaar, en hopelijk met net zoveel zon!
Gelo Sportief heeft de handschoen opgeraapt en organiseert opnieuw de Sterrit Groot Bilzen omdat wij geloven in de kracht hiervan. Samen staan we sterker!
*georganiseerde rit enkel voor de aangesloten wielerclubs van Groot Bilzen.
Zoals jullie weten is de club dit weekend op drieedaagse in de Vlaanders. Helaas kan niet iedereen mee. Sommigen zijn nog met vakantie in Frankrijk of Kroatië en anderen moeten dan weer het land rechthouden door te gaan werken. Op ééntje na. Timothy (Dimitri of Tipi voor de vrienden) is niet op vakantie, moet niet werken én is niet mee op driedaagse. Onze Jesserse Audi-lover is namelijk op ponykamp. Hij heeft al laten weten dat hij het enorm naar zijn zin heeft tussen de pony’s. Maar hij kijkt vooral uit naar morgen. Voormiddag heeft hij zich ingeschreven voor de workshop ponystaarten vlechten en namiddag kan iedereen zijn of haar My Little Pony boetseren en schilderen. Dimitri, amusez-vous, met de Basso is het niet gelukt, maar nu zijn we officieel jaloers!
Zie hieronder de uitgestippelde etappes van onze driedaagse. Met dank aan Geert Pieters!
Etappe 1: Bilzen – Geraardsbergen, 155 km
Extra lus Geraardsbergen, 27 km
Etappe 2: Geraardsbergen – Ieper, 166 km
Etappe 3: Ieper – Oostende, 117 km
Met dank aan Fons Moors voor deze prachtige beelden!
Zaterdag stond eveneens de Sean Kelly op het programma. Veruit één van de zwaardere cyclo’s georganiseerd in ons Belgenlandje. Doordat de ploegentijdrit in Spurk jammerlijk genoeg niet werd gereden en van het programma werd geveegd (kunst om mannen te vinden die 1.kunnen en 2.durven) werd er dan maar geopteerd voor het Ardeens geweld.
Timothy en ondergetekende (Bart) stonden om 08u30 vertrekkensklaar op de mistige Baraque de Fraiture. In de eerste kilometers passeerden we een ambulance met net daarachter een man bewusteloos op het wegdek. De helikopter cirkelde al boven ons. Dit was ernstig. Op wielertoerist.be gelezen dat de beste man zijn achterwiel was losgekomen met een zware crash als gevolg. Hij is ter plekke gereanimeerd door een andere fietser, had blijkbaar een hartstilstand.. Zo zie je maar, het belang van eerste hulp.
Het eerste deel van het parcours ging via de Côte de Jevigne, Lierneux, Goronne en Rencheux naar Wanne. Ondertussen reden we ook nog een mooie alternatieve beklimming van de Wanne. Hier lag er een extra lus met de Stockeu. De meeste fietsers kozen hier de chickenrun en lieten de extra lus links liggen. Behalve wij. Met een gemiddelde van 33 per uur na 40km was er wel al wat kruit verschoten, maar dat deerde ons niet om de Stockeu op te rijden. En dat ging goed. Ik verbeterde mijn tijd op deze kuitenbijter met 1m33s. Not bad. Terug in Wanne was er de eerste bevoorrading en daar waren we niet alleen, wat een massa.
Met genoeg soekerwaffels in de gielis werden de Côte de Brume en Hâbièmont beklommen en stormden we af op 2 kleppers, de La Redoute en de Chambralles. Maar eerst nog een bevoorrading aan de voet van de Redoute. Kwestie van de bidons goed te vullen zodat er wat extra gewicht mee naar boven kon gesleurd worden.. Op de Redoute heerste er een lichte chaos. Véél volk en dan nog een 4 auto’s die probeerden naar beneden te bollen. Het was dus af en toe serieus slalommen en surplacen. De Chambralles ging dan wat gemakkelijker zonder al te grote hindernissen. De enige hindernis was die smeerlap van ne Chambralles zelf natuurlijk. Al ligt die mij wel naar het einde toe. Na wat op en neer gegolf kregen we in ferrières nog een specialleke voor de wielen geschoven. De traditionele klim daar, beter bekend als Trou de Ferrières, was afgesloten waardoor we een smal bospaadje werden ingestuurd. Had wel kunnen uitgestippeld worden door kiezelsteve 🙂 Maar het was droog dus dat viel goed mee.
Timothy gaf aan dat het beste eraf was en op de 3de bevoorrading in Mormont planden we een rijkelijke plundering van de koekjesdozen en Aquarius-stand. Er volgden nog de Côte de Grandmenil, de Côte d’Odeigne en de klim naar de Baraque de Fraiture. In Odeigne wachtte ik op de top op Timothy. Het werden al snel 10 minuten, bizar. Telefoon kreeg ik voicemail. Zou hij mij voorbij gereden zijn toen ik geconcentreerd in de berm stond (erop lettend dat de wind de vloeibare substantie die ik kwijtspeelde niet op mijn schoenen terecht kwam)? Ik besloot opnieuw te vertrekken en wilde het gat terug dichtrijden. Het ging 3,2km vollenbak naar boven en om mij bezig te houden telde ik de fietsers die ik passeerde. In totaal 94 stuks, mooi. Maar geen Timothy. Ook niet aan de finish. Even later kreeg ik toch connectie en was een platte tuub de oorzaak. De trofee van de platte tuub dit jaar komt weer een stapje dichter bij Mr. Basso. Soit, we sloten deze bijzonder mooie rit af met een frisse pint en 2 braadworsten. Heerlijk toch.
Ritgegevens: http://app.strava.com/activities/71828863
Gelo Sportief lid Bart Gregoor rijdt de volledige Tour de France één dag voor het profpeloton om geld in te zamelen voor het Ronald McDonald Kinderfonds in Arnhem.
Meer info op http://www.degrotedroom.com.
“Je vais reussir, tout simplement parce que je refuse de perdre”
Dat heb ik tijdens de rit mij toch een paar keer moeten inpeperen. Les 3 Ballons is meer dan een cyclosportieve van 218km, het is een gevecht tussen man en parcours waarbij het lichaam en de gedachten er alles aan doen om de renner uit zijn/haar lood te slaan. Hierbij mijn relaas.
Editie 2013 van Les 3 Ballons kende een aantal wijzigingen. Zo werden start- en aankomstplaats veranderd en kregen de renners gratis en voor niets 8 extra kilometers voor de wielen geschoven. De loodzware aankomst op La Planche de Belles Filles werd na 12 jaar vervangen door een vlakke finish in Raddon et Chapendu. Ter compensatie was er op 25km van het eind de Côte de Champ Jaillet, een smeerlap eersteklas met percentages die aan La Redoute doet denken, maar dan een heel stuk langer. Maar later meer daarover. Om 5u ging de wekker en na een zéér korte nacht zag het woord ‘snooze’ er zeer verleidelijk uit. Maar terug naar de realiteit! Hop die kleren aan, ontbijten en de fiets op richting startplaats Luxueil-les-Bains samen met 11 ploegmaten van Gelo Sportief, een plezante bende. Alsof de rit nog niet zwaar genoeg was, verkozen we dus de fiets boven de auto, 32km extra kon er ook nog wel bij. In Luxueil draaiden we de piste op en botsten we op een massa fietsers, een immense zee van kleurrijke truitjes, helmen en zonnebrillen. De één al modieuzer dan de andere. Om 7u25 klonk het startschot en de getrainde cyclorijders vertrokken als eerste, hopelijk met een Belg als winnaar! Een dikke 20 minuten later waren ook wij onderweg. Maanden op voorhand had ik afgesproken met Timothy om samen te rijden, ofja, toch zeker het begin en dan zouden we wel zien. Helaas. Eens de start gepasseerd schakelde ik in race-modus en was het zaak een goed groepje te vinden voor de openingsfase zodat de diesel meteen warm kon draaien. Na een paar kilometer keek ik eens rond en zag dat Pierre, Danny, Jurgen en Steven de trein ook niet hadden gemist. De eerste helling (Faucogney / La Mer) volgde na 14km, een loper. In het begin had ik schrik voor een te smal baantje en te veel volk, maar dat viel goed mee. Op de grote plateau ging het naar boven. Ik kwam eerst boven en op het tussenstuk na de top sloten eerst Danny en later Pierre aan. Op naar de gevreesde Col des Chevrères. Pierre reed meteen weg, Danny en ik kozen voor een rustiger tempo wetende dat de steile stukken eraan zaten te komen. Ik schakelde van de 23 naar de 25, maar dat gaf problemen. Dan maar meteen nog kleiner naar de 27, maar ook dat zorgde voor een danseffect tussen de 25 en de 27. Miljaarde, zeg dat het niet waar is en dit de hele rit zo gaat zijn?! Soit, op de 23 naar boven getaffeld en zo Danny laten passeren. Op de steile stukken was het wel opletten op het met grind bezaaide wegdek wanneer en danseuse het achterwiel wegslipte. De eerste bevoorrading sloeg ik wijselijk over (wat een volk aan dat kleine tentje!) en reed alleen verder. Even later sloten Pierre en Danny terug aan en samen in een grote groep ging het in sneltempo richting de voet van de Ballon d’Alsace (ondertussen nog even fout gereden).
Bij de eerste klimkilometers riep Danny dat hij zijn eigen tempo ging rijden en schakelde een paar tanden kleiner. Achteraf gezien was dit de plezantste klim van de dag, stevig soepel tempo zonder in het rood te moeten gaan. Maar niet voor iedereen, de groep werd kleiner en kleiner, zeker toen Pierre de kop overnam en het tempo iets op voerde. De laatste kilometer nam ik over en bereikte zo de top. Snelle ravito en meteen afdalen. In het dal zat ik met een groepje in het wiel en reed over een paar kilometer het gat dicht op een voorliggend groepje. Even uitrusten en kort daarna begon Col de Hundsruck, een onevenwichtige klim met tussenin een korte afdaling. Ik voelde de benen voor een eerste keer tintelen (een gemiddelde van bijna 30 per uur in die eerste 90km was voor mij te hoog vreesde ik) en liet Pierre & Co rijden. Zonder het tempo helemaal te verliezen bereikte ik de top niet veel later. Beneden vond ik terug de aansluiting toen er moest gewacht worden aan een drukke baan. Na wat zigzagwerk op kleine baantjes lag na 112km de langste klim te wachten, le Grand Ballon. Opnieuw koos Pierre een strak tempo en moest ik de rol lossen. De opeenvolging van hoogtemeters en de warmte begonnen meer en meer door te wegen. De cadans was er volledig uit, opnieuw zat ik op sommige stukken te stoempen op de 23. Ik heb bergop die kleine cadans nodig, frustrerend dan wanneer ge die 2 tanden kleiner links van die ketting ziet blinken. Ze lachten mij zelfs uit. Hoog tijd om te drinken, de warmte sloeg duidelijk toe. Met nog 3 kilometer te klimmen ging het stroever en stroever, ik begon zelfs lichtjes te surplacen, van links naar rechts. Op de pedalen staan, en weer zitten. Rien ne va plus. Hoe kon dit nu?! Het ging zo goed? Ik sleepte me naar boven en daar regelrecht de hut binnen voor een frisse cola. Mijn longen stonden in vuur, wat een hel. De astma en allergie tekenden present. Ik keek op de teller en zag 126km staan. Dameendjenie? Nog 92km? Hoe ging ik die nog tot een goed einde brengen? Zoveel vragen, en de krachten van een pannenkoek. Ik hees mezelf terug op mijn nieuwe speeltje en begon de afdaling. Je maintiendrai, dacht ik. En zodoende. Op de Route des Crêtes probeerde ik verder te recupereren, maar het waren parels voor de zwijnen. De paar groepjes die mij voorbij reden moest ik losweg laten rijden. Het karretje aanhangen was geen optie. Dan maar goed tanken op de bevoorrading en verder dalen. Beneden kwam ik gelukkig in een groepje terecht die niet TE hard reden tegen een 35 per uur. Dat ging. Nog wat eten en drinken en het begon weer te lopen. Net op tijd voor Col d’Oderen, de klimbenen waren terug, hoppa! Col des Croix volgde niet veel later en koos weer voor een rustiger tempo. Wellicht uit vrees wat nog komen zou en in de wetenschap dat die 2 tandwielen geen ketting meer gingen voelen vandaag. Op de brede baan richting Servance ging het boenk naar rechts en het stoempfestijn kon beginnen. Dit was het stukje op het parcours waar de spaken kraken. Het laatste beetje grinta werd hier opgesoupeerd. Eens de top bereikt de beloning, zowat het mooiste decor van de dag, le plateau des milles étangs, ook wel klein Finland genoemd. Via een mooi golvend baantje op naar de laatste (gevaarlijke!) afdaling en dan nog een 10km tot aan de finish. Met 5 man sterk persten we er nog een tijdrit uit waarbij ik het laatste deel als jongste volledig voor mijn rekening nam tegen +40 per uur. Noblesse oblige. We reden onder de boog en het zat erop. YES!
Goud behaald in 8u17m20s en daarmee 519e geworden op 2583 finishers. Dik tevreden! In vergelijking, vorig jaar deed ik er 10u01m13s over en was het parcours 13 km korter dan dit jaar. De voorbije week ook stevig getraind zodat ik zeker niet zou pieken vandaag. We mogen ook niet te vroeg in super vorm zijn 🙂 Zondagmorgen om 7u30 (toen iedereen nog lag te ronken) vertrok ik in een verregend Val d’Ajol alleen aan een korte rit (40km) om de beentjes wat los te rijden. Niets zo mooi om daags na een zware en mooie inspanning bij het ochtendgloren alleen in de natuur wat te peddelen. De hele rit van de zaterdag werd nog eens als een film afgespeeld tijdens 2 mooie beklimmingen naar Plombières-les-Bains en Girmont-Vald’Ajol. We duiken nu de laatste rechte lijn in naar de start van LGR op 28 juni in Corsica (www.degrotedroom.com)! Let’s ride!
Strava: http://app.strava.com/activities/59220749
Ook een dikke proficiat aan alle Gelo Sportief ploegmakkers. Deze rit tot een goed einde brengen verdient alle Respect met de hoofdletter R!
1. Pierre Parthoens, plaats 341, tijd 07:54:51, goud
2. Bart Gregoor, plaats 519, tijd 08:17:20, goud
3. Danny Schroyen, plaats 540, tijd 08:19:43, goud
4. Jurgen Lathouwers, plaats 786, tijd 08:40:54, goud
5. Steven Thijs, plaats 1339, tijd 09:27:37, goud
6. Jurgen Thijs, plaats 2173, tijd 11:09:26, zilver
7. Rik Thoelen, plaats 2175, tijd 11:09:42, zilver
8. Timothy Cuypers, plaats 2176, tijd 11:10:03, zilver
9. Evrard Gerets, plaats 2177, tijd 11:10:04, zilver
10. Dirk Smits, plaats 2178, tijd 11:10:11, zilver
11. Steve Souverijns, plaats 2180, tijd 11:10:36, zilver
12. Johan Thijsen, plaats 2183, tijd 11:10:54, zilver
GS Belisium 