“Sie muss nicht schön sein,

Sie muss nicht klug sein,

Sie muss nicht reich sein,

Kein Modell mit langen Schritten,

aber dicke…”

We zijn nog maar een kilometer onderweg of het extra concert van Rammstein op 3 augustus volgend jaar is al de revue gepasseerd. Wij, dat zijn voor de gelegenheid een viertal bestaande uit Johan “De Kleene” Thijsen, Alain “Alainkes” Ketelslegers, Johan “McGyver” Boelen en uw nederige dienaar Souvie.

Onze bestemming voor vandaag: de Holsteenbron (Teut, Zonhoven). Dan weet elke rechtgeaarde Mofo dat het een afwisselend ritje wordt, technische stukskes, single tracks, zand, van alles lekkers samengegooid in één parcours van 55 km.

Toegegeven: de beentjes voelen vandaag eerder loom aan, de temperatuur en de hoge vochtigheidsgraad zorgen niet direct voor een beter gevoel bij het aansnijden van de eerste onverharde passages. De Kleene rijdt rond met een lege drinkbushouder, een frisse drinkbus staat thuis proper op de tafel te blinken, ik ben blij dat ik mijn camelbakske extra gevuld heb.

Bij het Zillebos zit ik al uit koers maar blijkbaar ben ik de enige. Conclusie: de garmin connect gpx en die van routeyou zijn niet dezelfde, ik ben de jos want mijn 3 kompanen hebben allemaal het routeyou bestand gedownload, dan maar zonder gps. Achter het Zillebos moeten we over de traditionele omgevallen boomstam en vervolgens een beetje lager over een kleiner stammetje gevolgd door een 90° bocht links waarbij er een boom in de weg staat. Dat gaat maar net goed in mijn geval, 2 keer geen schoonheidsprijs en net geen bodemstaal.

Via het Kolderbos en de Melleberg bereiken we Genk, vandaar gaat het met een deftig tempo richting moskee in Winterslag. De singletracks liggen er droog bij maar de bladeren bedekken wortels en andere hindernissen, concentratie is de boodschap.

Via de Zonhoverheide bereiken we zo stilaan de Teut waar we door allerhande werkzaamheden ook verplicht zijn om van het parcours af te wijken. Het zand heeft er alleszins al slechter bijgelegen, alleen de snelle bochten in los zand zijn tricky maar Johan B. demonstreert In ware Georges Jobé-stijl hoe het moet, 1 voet uitgeklikt, been gestrekt en volle gas door de bocht.

Op de terugweg passeren we nog over de zandduin van Boxberg, ook daar hebben ooit we al meer gesukkeld in het zand, In eerste instantie willen we van de trappen aan de kerk afrijden maar volgens Johan T. zijn ze plots steiler dan vroeger. Zou het ook kunnen dat we op één jaar tijd wat verstand hebben bijgekweekt, Johan? Niemand voelt zich geroepen om te bewijzen dat ze toch niet steiler geworden zijn.

Via de Maten en het Diepenbekerbos nemen we de steile helling voor de sluis over het Albertkanaal. De benen voelen nog redelijk deftig, het gemiddelde ligt dan ook beduidend lager dan vorige week. in sneltreintempo vliegen we langs de Kaatsbeek om als laatste hindernis door het bos van Schoonbeek te crossen.

We raken mekaar kwijt op de singletrack achteraan het bos. Ik moet stoppen met een tak in het voorwiel waardoor ik ei zo na overkop ga. Meer dan een beetje lak van de carrosserie valt er uiteindelijk niet te bespeuren als we aanschuiven op het terras van de Casteleyn waar ook de “baanjanetten” (Mofotaal voor wegwielrenners) inmiddels gearriveerd zijn.

Hoog tijd voor post-ride hydratatie en op naar de volgende!