Zondag 23/10/2022

Dat eind oktober ons nog zou verrassen met nazomerse temperaturen was eerder onverwacht, gezien ook de MoFo’s die op zaterdag kwamen opdagen getooid met typische herfstattributen in de vorm van mouwkes, beenstukken, vesten en wat al niet meer.

Blijkbaar had alleen ondergetekende met meer dan een slaperig oog gekeken naar de thermometer die des ochtends al vlot boven de 12° steeg. Herkansing dus op zondag waar de eerste editie van de Gemoco MTB TT op het programma stond, het beloofden 45 warme kilometers te worden (deze keer stonden ook Danny en Steven met korte broek aan de start).

Onderweg naar de start werd er al wat gekeuveld over het tempo van de nog te rijden rit, ja, eenieder was het erover eens, we gingen er een gezapig tempo op na houden want <insert all kinds of silly excuses here>.

Niet dus.

We waren nog maar net vertrokken of daar vlogen we al over de Hazefield terror-track die intussen van een eerder technisch singletrackje nu al bijna herschapen was in een MTB-autosnelweg. Op tempo ging het over het kanaal richting de eerste technische passages om daar fluks…aan te schuiven want niet iedereen – en ik druk me voorzichtig uit – kon beschikken over dezelfde technische capaciteiten. Dit noopte ons ongeduldig groepke tot het nemen van een paar short-cuts waardoor het tempo zeker niet omlaag ging.

Het ging op en het ging af en vervolgens ging het weer op – hetgeen ook bevestigd werd met de bordjes: “Pittige helling”, thank you for captioning my suffering – die we te pas en nogmaals te pas tegenkwamen. Na de bevoorrading (van prima kwaliteit by the way) ging het dan richting Eigenbilzen alwaar menigeen bij de beklimming van de talud al kon vaststellen dat de bandendruk toch wat te hoog was. Via de perenput ging het dan omhoog naar de Beekomstraat en zo richting Mopertingen. Danny Schroyen, die eerder al eens zijn ketting in frut had getrapt kreeg ook nu weer af te rekenen met kettingproblemen met als gevolg een welgekomen adempauze.

Die was van korte duur want nadat Johan Thijsen al zijn materiaal had weggestoken (intussen van god en klein pierke verlaten) moest ons talent in pocketformaat de aansluiting maken en jawel, de “kleene” ging op zijn elan verder. Ik hing als een soortement vlag aan het wiel van Alain die er ook nog in geslaagd was de aansluiting te maken. In Hoelbeek gaf onze kopman niet af, onze achtervolgers dachten in de afdaling het gat te verkleinen maar ze waren eraan voor de moeite want bergop bleef het tempo stevig. Het Munsterbos lag nog op ons te wachten maar ook dat was een maat voor niks.

Zo vlogen we – na een laatste effortke van de kleene – het terrein op van Gemoco waar de organisator ons nog bedacht met enkele schitterend aangelegde hinderniskes die door de ene al vlotter dan de andere overwonnen werden.

Afsluiten deden we op gepaste MOFO-wijze in de voor de gelegenheid aldaar opgerichte tent, er waren bonnekes, er was bier, er was muziek en er waren MoFo’s in da house… daar behoeft verder geen tekeningetje bij gemaakt te worden, zeker?

Ferm ritje met dank aan de Flochers! En oh ja: wie er niet bij was, had ongelijk. Zeg dat Souvie het gezegd heeft.