Exact een week geleden. Ik was mijn sportende kinderen aan het aanmoedigen. Fier, zoals elke ouder. Tot kort voor de middag een eerste sms binnenliep. Een onheilstijding: ‘Igor Decraene zou overleden zijn. Iets met een trein.’ Zo stond het er. Ik verloor mijn kinderen uit het oog, bleef naar het scherm van mijn gsm kijken en las het bericht nog twee keer. Ik putte lichte hoop uit de voorwaardelijke wijs. Niet voor lang. Een volgende sms maande me aan om zijn Facebookpagina te bekijken. Daarop een stroom van rouwberichten. Vrienden en vriendinnen die hun steun betuigden en met betraande ogen woorden van ongeloof neerpenden. Ook op Twitter was de vloed van medeleven niet meer te stoppen, nieuwssites bevestigden: ‘Wereldkampioen tijdrijden bij de juniores Igor Decraene (18) is niet meer.’ Onwezenlijke titel maar wel realiteit.

Elf maanden eerder stonden zijn ouders in Firenze naar hun sportend kind te kijken. Allicht met…