Na het wedervaren van vorige week stuur ik onze voorzitter enkele bemoedigende sms-kes om hem een hart onder de riem te steken. Ik heb immers zelf al in het voorjaar het twijfelachtige genoegen gehad om eens met de kerel uit Kortessem over de Teut te vliegen tot ik eigen mijn naam niet meer wist. Een noodstop in cafe de toerist in Zutendaal drong zich toen op…

Enfin anders en beter en dus vol goede moed naar het legendarische voetbalplein van Patro Eisden voor een TT waar het vorig jaar bijzonder modderachtig was. Niet zo dit jaar, de voorzitter, de kerel uit Kortessem en ikzelf nemen de start en zien nog net Danny en Pierre naar de inschrijving rijden.

We vliegen erin en eerlijk gezegd na 5 minuten weet ik het al: dit gaat pijn doen straks. Teveel aan, ne slechten dag, vierkante wielen, te weinig druk in de banden…wie zal het zeggen maar genieten is er niet bij vandaag, trekken, sleuren, stoempen en vooral af en toe een verkoudheid oplopen als de kerel uit Kortessem eens een versnellingske placeert.

Danny vliegt ons (de voorzitter en ik) voorbij met de crosser en vraagt nog terloops waar Bart zit. Overbodige vraag Danny, voorop is immers het antwoord op alle vragen die van ver of dichtbij betrekking hebben op de combinatie Bart/fiets.

De voorzitter toont clementie en legt een tempo op dat ik halvelings kan volgen (schuldgevoel vanwege de Gavia denk ik) maar even later maak ik toch nog eens kennis met mijn oude vriend: kramp.

Linkerbeen, rechterbeen, ’t is het soort van kramp die niet discrimineert. Maar die kop wint het altijd van het lijf, dat lesje heb ik deze zomer op de Col de Paillheres goed geleerd.

We zetten door, Bart wacht ons op en maakt wat foto’s en al gauw is de finish een feit. Na 2 Choufkes en een braadworst is alle ellende alweer vergeten en kunnen we op naar de volgende…