Een nieuw jaar, een nieuw start! Dit jaar heb ik (nvdr. Timothy) voor mezelf eindelijk de beslissing definitief hard gemaakt: start 2 mtb! Enerzijds om mijn dierbaar zomermateriaal enigzins te sparen, anderzijds door de attractie van het avontuur, de heldenverhalen, de modder, de bossen en de vrije wilde natuur.

In afwachting van een leuke Canyon instapversie werden de kriebels toch té hevig en overduidelijk naar de buitenwereld. Zo duidelijk dat ik zelfs spontaan tijdelijk werd gedepaneerd door semi-professioneel mtb’er Sir M.Wauters himself mij zijn oude mtb aanbood te gebruiken in afwachting van mijn nieuwe alu vriendin. Dit voorstel heb ik natuurlijk zonder dralen dankbaar aanvaard.

Intuïtief besloot ik snel de Gelo-agenda uit te pluizen en dadelijk afpraak te maken voor de eerstkomende rit die zou doorgaan op zondagochtend 12/01/2014 te Gulpen. Afspraak dus om 7.45 op de parking van de GB Bilzen voor mijn allereerste mtb ritje ever. Op het appél waren Danny, Renaat, Pierre, Evrard, Xavier, Johan en ikzelf.
Met het overladen van mijn fiets in de buidel van Everard’s Kangoo, kreeg ik hier en daar al enkele verontrustende opmerkingen mijn kant uitgeslingerd over de grootte van mijne achterblok. En inderdaad: wanneer ik de vergelijking maakte met de flitsende bikes van mijn collega’s, bleek dit inderdaad in vergelijking een soort van kabouterversie te zijn, niettemin ideaal voor op de weg…Slik.

Bij overmate van ramp, bleek het vandaag niet over zomaar een toertochtje te gaan maar over een ware alliantie tussen 2 clubs, opgezet door Xavier met enerzijds de die-hard doorwinterde Gelo mtb’ers én de mtb’ers van fietsclub Gulpen. Een verbond waarbij volleerde en ervaren mountainbikers hun Gulpener singletracks gingen showen in een kader van een heuvelachtig, bosrijk en drassig gebied. Een tandje extra achteraan zou dus absoluut geen overbodige luxe zijn…nogmaals Slik.

Het idee dat dit een toertocht zou worden waarbij ik mezelf op een rustige, serene manier kon introduceren in de kunst van het mtb’en en me vooral meester kon maken over een type fiets die ik tot nog toe nog nooit had bereden, kon ik nu wel met knikkende knieën definitief laten varen.
Na wat in- en overladen van fietsen en materiaal konden we op weg met een 4-tal wagens naar het Nederlandse Gulpen. In de wagen begonnen al snel de zenuwen door de keel te gieren, aangezien ik niet het type persoon ben dat een groep wil ophouden met geklungel van een rookie; waarschijnlijk had ik nooit overwogen om mee te gaan mocht ik niet geweten hebben dat het niet over een standaard toertocht ging. Maar goed ; “Niet voor watjes” stond in de aankondiging op de site. Deze uitlating wist me enigszins te vermannen.

Na aankomst en korte kennismaking met de Gulpenaren sprongen we op de fiets en doken we onmiddellijk het prachtige en vooral heuvelachtige en drassige landschap in. De rit begon dadelijk met een fikse helling; een voorbode van de +/- 700 hoogtemeters in een kleine 35 km.

Heel wat pech onderweg zorgde ervoor dat ik op regelmatige basis rustig terug op adem kon komen en zelfs de tijd had om takken, bladeren en kilo’s grond van tussen mijn versnellingsapparaat te prutsen: maar liefst 4 à 5-tal platte banden en zelfs een kettingbreuk kleurden mee deze rit.

Om een geslaagde intro van een 15-tal km en enkele valpartijen te vieren besloot ik uit blijdschap het veulen in me los te laten en niet te willen onderdoen voor Bart door zowaar een wheelie te maken. Niet zomaar een wheelie; nee, bergop én op mijn voorste wiel, tot grote verbazing van enkele Gulpense gabbers, om inderdaad na deze zeer kortstondige ongeplande stunt keihard de grond op te flikkeren. Mijn eerste kennismaking met het Gulpense grind. Door de stromende adrenaline in de aderen voelde ik bizar genoeg geen enkele vorm van pijn, en sprong onmiddellijk terug recht om verder te ploeteren en zeker de groep niet onnodig op te houden. Na een tijdje bleek wel dat ik door mijn rechterhandschoen zat. Geen erg, ze waren toch intussen aan vervanging toe.

De Gulpenaren breiden nog enkele lokale lussen aan deze toch wel prachtige rit om zo tegen twaalven af te kunnen sluiten en nog even als Limburgers te verbroederen in de lokale kroeg. Daar bleek al snel dat je bij onze Noorderburen toch ook een oerbelgisch gerstenat dient te bestellen om je dorst te lessen.

Daags nadien blijkt dat mijn wheelie-stunt toch niet helemaal zonder gevolgen is: niezen, kuchen en zelfs diep inademen zorgt ervoor dat mijn longen en andere ingewanden tegen mijn gekneusde ribbekast worden gedrukt.

Een pijnlijke herinnering aan een mooie eerste mtb-ervaring.

Timothy ‘My Little Pony’ Cuypers